ارائه الگوی بهینه طراحی مدارس با توجه به عناصر و گونه های اقلیمی (نمونه موردی مدارس آموزشی استان زنجان)

زمینه و هدف: تغییرات و معیارهای زیست اقلیمی و پایداری امروزه بسیار مورد توجه قرار گرفته است. در واقع معماری پایدار بحث دیرینه ایست و در تمام مراحل احداث، استفاده، تخریب، و مرمت بنا در نظر گرفته می شود. اقلیم به مجموعه شرایط جوی یک منطقه اطلاق می شود که تغییر شرایط جوی مشخصه هر ناحیه همراه با تغییرات زمانی، مشخصه آن می باشد. و رعایت موارد و الزاماتی در طراحی بناها در ناحیه خاص اقلیمی می تواند در پایدار کردن محیط و شرایط زیست در آنها بسیار راهگشا باشد. به عبارتی برای طراحی مناسب هر بنای آموزشی نیاز به بررسی های اقلیمی بر روی عوامل و عناصر موجود در منطقه برای طراحی مناسب می باشد. این عوامل و عناصر عبارتند از: بارش، دما، تابش، رطوبت، جهت و سرعت باد، موقعیت جغرافیایی، ارتفاع بعنوان متغیر مستقل و متغیرهایی مانند جهت استقرار بنا، سایه اندازی، ارتفاع بنا، نوع سقف، نوع بام، پوشش سقف، پوشش بام، نوع نما، رنگ نما، جنس نما، شکل و اندازه بنا، ارتفاع کلاس ها، نوع ورودی، سیستم سرمایشی و گرمایشی، شکل پنجره، نوع پنجره، جنس پنجره، جهت قرارگیری. اهمیت این پژوهش در بررسی های انجام شده و شناسایی شاخص های موثرتر جهت ارائه الگوی طراحی در شهرهای آببر و قیدار است. این پژوهش بنابر ماهیت خود با هدف ارائه الگوی بهینه طراحی مدارس با توجه به عوامل و عناصر اقلیمی در دو شهر آببر و قیدار انجام گردید. به طوری که منجر به شناسایی الگوهای بهینه در هر یک از اقلیم های موجود در شهرهای آببر و قیدار گردید.

روش بررسی: روش تحلیلی و با ماهیت کاربردی مبتنی بر داده های کمی –کیفی و استفاده از روش های  اسنادی و میدانی جهت جمع آوری داده ها.

یافته ها: مدارس شهرهای مورد مطالعه از نظر استانداردهای طراحی اقلیم محور دارای وضعیت مناسبی نمی باشند. و نیازمند طراحی دوباره اند.

نتیجه گیری: عوامل ارتفاع از سطح دریا و توده های هوا و دما، رطوبت و روزهای یخبندان و آفتابی جزو عوامل مهم در شهرهای مورد مطالعه هستند و برای جلوگیری از خسارت های ناشی از عناصر و عوامل اقلیمی در آنها باید از طراحی اقلیم محور در طراحی استفاده گردد.