تحلیلی بر چگونگی توزیع فضایی- مکانی فضای سبز به عنوان راهکاری جهت بهبود محیط زیست شهری (نمونه موردی شهر مهر)

شهرنشینی اگر چه باعث رفاه و راحتی انسان ها شده است، لیکن گرفتاری هایی را نیز به دنبال داشته است. افزایش جمعیت مسایلی همچون مشکلات ترافیکی، ایجاد انواع آلودگی های شهری (آلودگی صوتی، هوا، آب)، تخریب محیط زیست، مشکلات فرهنگی و اجتماعی و بسیاری مسایل دیگری را به دنبال داشته است. به گونه ای که این معضلات صاحب نظران و برنامه ریزان را به چاره اندیشی واداشته است. در این بین پارک ها و فضای سبز به دلیل حمایت از سیستم های اجتماعی شهر و فراهم کردن خدمات اکوسیستمی راه حل مناسبی جهت رفع مسائل زیست محیطی و تبدیل هر چه بیشتر محیط شهری به محلی قابل زیست برای شهروندان هستند. در شهر مهر، که در این مقاله مورد بررسی قرار گرفته است، کمبود شدید فضای سبز شهری محسوس می باشد. به طوری که بر اساس یافته های این تحقیق با توجه به جمعیت 6307 نفری این شهر، در سال 1385، در مجموع سرانه فضای سبز 0.77، مترمربع می باشد؛ که با استاندارد وزارت مسکن و شهرسازی که سرانه 12 متر سرانه را مطلوب می داند، فاصله زیادی دارد. در عین حال توزیع فضایی آن نیز بسیار نامتعادل و نامتناسب است. چنانکه، سرانه فضای سبز محله 1.581 مترمربع می باشد. و محلات 3 و 5 که 24.89 درصد جمعیت شهر و 23 درصد مساحت شهر را به خود اختصاص داده اند فاقد هرگونه سبزینه ای هستند. پژوهش حاضر که بر اساس روش توصیفی- تحلیلی با استفاده از آمار و اطلاعات مختلف صورت گرفته است، نشان می دهد که برخلاف استانداردهای ملی و بین المللی ارایه شده برای سرانه فضای سبز، در شهر مهر سرانه فضای سبز بسیار پایین و توزیع فضایی آن در محلات 5 گانه شهر مهر نیز متعادل نیست و در این زمینه با نارسایی زیادی مواجه است.