خانواده و نیازهایش در بخش مراقبت ویژه

بخش مراقبت ویژه (icu) یکی از پر استرس ترین مکان ها در بیمارستان محسوب می گردد؛ نه تنها برای بیماران، بلکه نزدیکترین افراد خانواده بیمار نیز ممکن است بحران عاطفی را تجربه کنند. بیماری های وخیم و بستری شدن در بخش مراقبت ویژه اغلب بدون هشدار قبلی رخ می دهند و خانواده هایی که قادر به سازگاری با شرایط پیش آمده نیستند ممکن است دچار آسیب روحی و بحران عاطفی شوند. به عبارت دیگر، تایید بیماری و بستری شدن فردی که نقش مهمی در خانواده ایفا می کند می تواند در تمامیت ساختار خانواده اختلال ایجاد کند. در این مدت ممکن است اعضای خانواده تغییر در نقش را تجربه کرده و احساس ترس و نا امنی کنند، زیرا آنها از آمادگی روانی کافی جهت رویارویی با موضوع پذیرش عضوی از اعضای خانواده در بخش مراقبت ویژه برخوردار نیستند. ترس از مرگ، تردید نسبت به پیش آگهی و درمان، تضادهای عاطفی، نگرانی درباره شرایط اقتصادی، تغییرات در نقش ها و اختلال در امور و روزمره می تواند واکنش های شوک، خشم، ناامیدی، اضطراب و افسردگی را به ویژه در 72 ساعت اول بستری از سوی اعضای خانواده در پی داشته باشد. در بعضی از موارد اعضای خانواده حتی استرس بیشتری نسبت به بیماران تجربه می کنند که در موقعیت های استرس زایی که خاص بخش های مراقبت ویژه هستند افزایش می یابد. این شرایط استرس زا شامل تجهیزات فنی و پزشکی پیشرفته، مانیتورینگ دائم بیماران و آلارم دستگاه ها می باشد به طوری که هر یک از اعضای خانواده بیمار تحت تاثیر تجربه مراقبت ویژه قرار می گیرند.