ارتباط توانمندسازی روان شناختی با عملکرد شغلی پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر ایلام

مقدمه: تأکید بر نیروی انسانی مؤثر و کارآمد در عرصه بهداشت و درمان و توجه به خدمات پرستاری در مراکز درمانی از عوامل موفقیت سازمان می باشد نظر به اهمیت این مساله هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه توانمندسازی روان شناختی با عملکرد شغلی پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر ایلام انجام گردید.

روش: این مطالعه با روش همبستگی و از نظر هدف، کاربردی بوده، جامعه آماری را پرستاران شاغل در بیمارستان های دولتی شهر ایلام تشکیل داده که تعداد 120 نفر بصورت تصادفی بعنوان حجم نمونه انتخاب گردید. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه توانمندسازی روانشناختی اسپریتزر (1995) و پرسشنامه عملکرد شغلی پاترسون، (gpq) بود. تجزیه و تحلیل دادها با برنامه spss20 و آزمون ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام صورت گرفت.

یافته ها: در میان مولفه های توانمندسازی روانشناختی، مولفه اثرگذاری با میانگین (m=13) در اولویت اول و احساس شایستگی با میانگین (m=12.237) در اولویت آخر قرار داشت. بین توانمندسازی روانشناختی با عملکرد شغلی پرستاران رابطه مثبت معنی داری وجود داشت (p=0.001). از بین مؤلفه های توانمندسازی روانشناختی بیشترین پیش بینی کننده عملکرد شغلی در مرحله اول بعد معنی داری و در مرحله دوم بعد خود مختاری بود. بر اساس ضریب تعیین، این دو بعد روی هم 0.988 درصد عملکرد شغلی را تبیین می کنند.

نتیجه گیری: با توجه به محرز شدن رابطه بین توانمندی روانشناختی و عملکرد شغلی در پرستاران می توان پذیرفت که تلاش برای بهبود توانمند سازی پرسنل می تواند یک استراتژی ارزشمند برای بهبود عملکرد شغلی شود.