بررسی رفتار قیر اصلاح شده توسط نانومصالح مایع جدید و ارزیابی سهم آن در شیارشدگی مخلوط آسفالتی

نانوتکنولوژی باب نسبتاً جدیدی از علم است که به ساختار مواد در مقیاس نانو توجه دارد تا با شناخت رفتار مواد در این مقیاس تعاملی سازنده بین نانوذرات و بنیان های ماکروسکوپیک برقرار نمایند. یکی از صنایعی که به تازگی به مزایای این دانش ارزشمند بشری پی برده و در سال های اخیر تلاش های فراوانی جهت شناخت و به کارگیری آن داشته است، صنعت روسازی است. روسازی راه سازه ای است که وظیفه تحمل بار وسایل نقلیه و تعدیل آن جهت انتقال به سطح بستر زمین را بر عهده دارد. مهمترین بخش روسازی رویه آن است که بیشترین نقش را در تعدیل و تحمل تنش بر عهده دار است. رویه های آسفالتی و رویه های بتنی دو نوع متداول رویه ی روسازی راه ها هستند. در ایران به دلیل در دسترس بودن و ارزان بودن قیر در بیشتر راه ها از رویه های آسفالتی استفاده شده است. هر ساله بخشی از بودجه های عمرانی صرف ترمیم، بهسازی، حفظ و نگهداری آنها می شود. به جرات می توان گفت که دلیل اصلی خرابی های رویه های آسفالتی و به ویژه خرابی های زودهنگام، تخریب ساختار قیر و از بین رفتن خاصیت چسبندگی آن در مخلوط آسفالتی است. رفتار نامناسب قیر در مخلوط های آسفالتی سبب کاهش ظرفیت باربری و نیز ایجاد خرابی هایی چون ترک خوردگی و شیارشدگی می شود. محققین همواره به دنبال یافتن راه حلی مناسب جهت رفع یا لااقل کاهش مشکلات مخلوط های آسفالتی به واسطه اصلاح ساختار قیر هستند. نانومصالح به عنوان یکی از گزینه های نوین و موثر در این زمینه چندی است که مورد توجه محققین صنعت روسازی قرار گرفته است. لذا در این مطالعه سعی شده است تا رفتار قیر 85.100 و قیر اصلاح شده با نانو ماده زایکوسویل، با درصدهای 0.1، 0.3 و 0.5 درصد وزنی قیر، مورد ارزیابی قرار گیرد. خواص رئولوژیک قیر، علاوه بر خواص کلاسیک آن، شامل ویسکوزیته، دمای گسیختگی، درجه عملکرد و پتانسیل شیارشدگی توسط آزمایش های ویسکوزیته چرخشی، زئومتر برش دینامیکی و تست خزش و بازیابی تنشی چندگانه مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج آزمایشات حاکی از بهبود شرایط اختلاط، کاهش دمای مخلوط آسفالتی، افزایش مقاومت در برابر شیارشدگی و افزایش دمای گسیختگی بود.