بهره گیری از معماری دستکند در ارائه راهکارهای طراحی معماری پایدار

عدم تطابق ساختمان با شرایط اقلیمی موجود یکی از عواملی است که منجر به بحران انرژی و صرفه جویی در مصرف آن به ضرورت تبدیل شده. با کاربرد انرژی های پایدار در ساختمان می توان مصرف انرژی را کاهش داد. ساختمان در کنار طبیعت نه به جای طبیعت الگویی است که می تواند راهنمای ما در دستیابی به توسعه پایدار باشد. در این میان معماری سنتی که همواره با طبیعت ارتباطی صمیمانه داشته، با بهره گیری از انرژی های تجدیدپذیر، آسایش فضای داخلی را بدون استفاده از دستگاه های آلوده کننده امکانپذیر می ساخته است. بهره گیری از انرژی زمین گرمایی و استفاده از خانه های زیرزمینی از جمله این موارد می باشند. در معماری سنتی ایران از زمین به عنوان یک عایق همیشگی استفاده کرده اند که می تواند به عنوان الگویی در استفاده از انرژی های نو و طراحی پایدار عمل کند. وجود معماری دستکند در روستاهای میمند و کندوان و نیز فضاهای زیرزمینی در خانه ها نمونه هایی در این زمینه اند. در تحقیق حاضر از روش تحلیلی- توصیفی استفاده شده است. روش و ابزار مورد استفاده تحقیق نیز از روش کتابخانه ای و بررسی اسناد و مدارک مکتوب و مطالعه موردی می باشد، بدین منظور به بررسی الگوهای ارزشمند در معماری سنتی ایران، با تاکید بر انرژی زمین گرمایی پرداخته می شود، همچنین در این راستا به معرفی حالت های مختلف استفاده از زمین به عنوان اقامتگاه اشاره شده است. در انتها به جمع بندی و ارائه راهکارهای کاربست اقلیم و بهره گیری از زمین و انرژی آن در طراحی معاصر به منظور دستیابی به توسعه پایدار می پردازیم.