مروری بر کاربرد و مقایسه روش های کمی جهت ارزیابی توان توسعه شهری

توسعه فیزیکی شهرها، فرآیندی پویا و گریزناپذیر است که طی آن محدوده های فیزیکی شهر در جهات مختلف گسترش یافته و سبب تغییر در وضعیت پوشش، کاربری و بافت اراضی منطقه می شود. مدل سازی و شبیه سازی رشد شهری، می تواند ابراز مناسبی برای تشریح روابط متقابل بین محیط انسان ساخت و محیط طبیعی به منظور کمک به تصمیم گیری برنامه ریزان در شرایط پیچیده محیطی باشد. هدف در پژوه حاضر، مقایسه روش های کمی ریاضی و بررسی نحوه عملکرد آنها در فرآیند برنامه ریزی و ارزیابی توان توسعه شهری است. بدین منظور روش های سلول های خودکار، منطق فازی، شبکه های عصبی مصنوعی و فرآیند تلحیل سلسله مراتبی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. نتایج نشان می دهند از آنجایی که یکی از مهمترین ویژگی های یک سیستم هوشمند توانایی یادگیری آن می باشد، روش های مبتنی بر هوش مصنوعی، به علت دارا بودن این قابلیت، منعطف تر بوده و ساده تر برنامه ریزی می شوند، بنابراین بهتر می توانند در مورد مسایل و معادلات پیچیده پاسخگو باشند و راه حل های ممکن جهت ارزیابی توان توسعه و پویایی های شهری را ارائه دهند. ضمن اینکه در شرایط کمبود داده و نیز زیاد بودن تعداد پارامترها، نسبت به سایر روش های مورد بررسی، نتایج آنها دقیق تر و منطبق تر بر واقعیت می باشد.