معماری بومی ایرانی گامی بسوی پایداری

در معماری بومی ایرانی به پیروی از طبیعت و خلقت، مصالح و مواد با رعایت اصل قناعت به کار رفته اند و از حداکثر کارایی و توان آنها بهره گیری شده است. توجه به فرهنگ، ویژگی های بومی و تجربیات گذشته، بهره گیری از انرژی های تجدید پذیر شونده و پرهیز از بکارگیری انرژی های تجدیدناپذیر از اصول توسعه پایدار است. یکی از شاخصه های اصلی معماری بومی که مشارکت مردم در ساخت اینگونه از معماری، قابل ملاحظه است و همچنین توجه به ارزش ها و همسازی آن با طبیعت است. پایداری به معنی ایجاد فرآیندی قابل تکرار می باشد و مفهومی است که بیشتر به عنوان اندازه ارزش یک روش به کار برده می شود. با این نگرش، درک اصول و ارزش های تکرارپذیر معماری بومی، بسیار با ارزش می باشد. رویکرد معماری پایدار نیازمند بسترسازی بومی مناسب می باشد ولی خط مشی های سنتی که منجر به ایجاد سرپناه هایی شده اند که در طی قرن ها پایدار بوده اند، امروزه از عهده نیازها و منابع موجود زمان حال، بر نمی آیند، بنابراین در اینجا منظور از توجه به ویژگی های بومی، توجه به ارزش های آن می باشد. روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رویکردی توصیفی دارد. نتایج به دست آمده از این پژوهش به درک اهمیت نقش معماری بومی در ایجاد رویکرد پایداری در معماری منجر می شود.