اصول و فرآیند طراحی معماری فضاها و عملکردهای آموزشی کودکان در راستای مدل خلاقیت

در دهه اخیر با پیشرفت علم و تکنولوژی و رشد قابل توجه جمعیت در جهان، سبب توجه ویژه به مسائل آموزشی و فضاهای آموزشی کودکان و نوجوانان شده، اما متاسفانه در ایران بیشتر فضاهای آموزشی مانند مهدکودک و مدارس که می توانند در شکوفایی خلاقیت کودکان و نوجوانان موثر باشند، در فضاهایی با کاربری های غیر آموزشی و نامناسب به لحاظ محیطی مثل فضاهای مسکونی و تجاری احداث می شوند. این فضاها در چنین مکان های نامناسبی باعث عدم شکوفایی استعداد و خلاقیت در کودکان می گردد. و این استعدادها که به عنوان سرمایه ملی جامعه هستند بصورت نهفته باقی می مانند، هدف از این تحقیق دستیابی به اصول طراحی فضاهای ویژه کودکان با تاکید بر بهره گیری از قابلیت های محیطی بر ذهن و رفتار کودکان و رویکرد ارتقاء خلاقیت در آنان است. طراحی فضایی که کودک در آن بتواند درست فکر کند آزادانه بازی کند و در کمال امنیت به تجربه ناکرده ها بپردازد. در این تحقیق ابتدا به تعریف خلاقیت و خصوصیات کودک خلاق و عوامل افزایش خلاقیت و تاثیر شناخت روانشناسی کودک بر ایجاد خلاقیت پرداخته می شود. و سپس مراحل معیار رشد انسان از دیدگاه ژان پیاژه و رابطه کودک و معماری که بستری مناسب برای خلاقیت کودکان است مورد استنتاج قرار می گردد و در آخر به بررسی و عدم عواملی چون فضاهای باز، محوطه بیرونی و عناصر محرک مثل نور و رنگ و آب و گیاهان و ... که می تواند موجب خلاقیت کودکان باشد، در مراکز فرهنگی کودک پرداخته می شود.