رابطه بین شعر و شهر ایرانی از منظر فضا در دوره معاصر

اندیشه، آرمان و احساسات انسان ایرانی همواره در جستجوی راهی برای ارائه خود به محیط پیرامون بوده است. هنر در این میان رسانه ای کم نظیر و قدرتمند است. ابعاد منشوری هنری ایرانیان شامل موسیقی، نقاشی، شعر و داستان و البته معماری و شهرسازی در کنار بعدهای دیگر، معبری موثر در انتقال مفاهیم به مخاطب ملی و جهانی بوده است. بی گمان ابعاد این منشور بی ارتباط با هم نیستند و در کنار هم، نور خرد ایرانی را ساطع می کنند. آنچه مدنظر این مقاله است؛ توجه به اشتراکات و بر هم کنش های دو بعد برجسته یعنی شعر و هنر شهرسازی ایرانیان است. جستجو در این مجال، زوایای ظریفی از ارتباط این دو هنر را می نمایاند. فضای شهری مجموعه ای از حالات اقتصادی، اجتماعی و تقدس را در بر می گیرد و هنر شعر هم شامل قابلیت های معنوی همچون تشبیه، استعاره، تشخیص و موارد مشابه در کنار قابلیت های ظاهری همچون وزن و واج آرایی است. در این مقاله اشاره خواهد شد که در دوران معاصر، چگونه این دو هنر در انتقال اندیشه های ایرانیان در قالب فضای شهری، در کنار هم بوده اند و به بروز خلاقیت یکدیگر کمک نموده اند، در چه مقاطعی از هم فاصله گرفته اند و چگونه با ظهور عصر سیمانی شهرسازی، در تقابل با یکدیگر برخاسته اند.