برنامه ریزی مکانی- فضایی روستاهای کوچک و پراکنده نمونه ی موردی شهرستان خورو بیابانک

برنامه ریزی فضایی- مکانی روستاهای پراکنده و کوچک بمنظور توسعه پایدار در پی ساماندهی سکونتگاه هایی است که غالباً حد نصاب جمعیت روستا یعنی 100 نفر را نداشته و از پراکنش زیادی برخوردارند. پراکندگی و کوچک بودن سکونتگاه ها، ریشه در ویژگی های طبیعی و عوامل اقتصادی- کالبدی دارد. عناصر اصلی سازمان فضایی روستاها به میزان آب قابل دستیابی در بخش تولید (کشاورزی)، وسعت خاک و توان تولید آن بر می گردد. ماندگاری نقاط روستایی در پایدار شدن تولید و تثبیت جمعیت آن نقطه است، لذا تامین خدمات و امکانات مورد نیاز ساکنین ضروری است. بمنظور پویایی هر کدام از خدمات به حداقلی از جمعیت نیاز است، و برنامه ریزی فضایی- کالبدی در مسیر بررسی گزینه های تامین خدمات و ساماندهی آنها و ارائه گزینه مطلوب در هماهنگی با سازمان فضایی پهنه های کم جمعیت روستایی است، بترتیبی که جمعیت ساکن از خدمات محروم نبوده و ماهیت تولیدی آنان نیز تداوم یابد. محدوده مورد مطالعه شهرستان خوروبیابانک پهنه کویری استان اصفهان، با تعداد قابل توجهی از نقاط روستایی کم جمعیت و پراکنده است که بررسی ویژگی های مکانی این نقاط به لحاظ تراکم و جمعیت، مسافت آنها با مرکز شهرستان، نحوه دستیابی آنها به خدمات و امکانات مورد نیاز و به عبارت دیگر حوزه نفوذ آنها مدنظر خواهد بود. با توجه به حیات دیرینه روستاهای پراکنده این محدوده، مقاله در پایان بهرمز پایداری این نقاط تاکنون پرداخته و درصدد ارائه گزینه ایست که بتواند به عنوان برنامه ریزی فضایی- مکانی این نقاط پاسخگوی تامین خدمات و امکانات و در نتیجه نگهداشت جمعیت و پایداری تولید منطقه باشد.