معماری حواس، رویکردی نو در جهت پیوند معماری پایدار با زیستگاه انسانی به منظور خلق فضای انسانی مبتنی بر ادراک

نقش معماری حواس و بکارگیری حوس انسانی در یک اثر معماری به عنوان عاملی مهم در جهت یک اثر معماری پایدار از اهداف اصلی این مقاله می باشد. جهت تداوم در آینده یک اثر معماری پایدار باید بتواند علاوه بر پاسخگویی به مسائل زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی و ... رضایتمندی مخاطب خویش را جلب نماید. لیکن، معماری پایدار که امروز شناخته می شود با تبعیت از فرهنگ بصر محور حاکم فاقد توجه به تمامی حواس مخاطب انسانی خود است و انسان را به عنوان مخاطبی تک حسی شناخته است و توجه خود را معطوف به حس بینایی و بصری انسان نموده است. این امر به دلیل اینکه انسان را از درک ابعاد متنوع وجودی انسان باز می دارد باعث عدم رضایتمندی مخاطب انسانی و همچنین حس انزوا می گردد و با هدف اصلی معماری که همانا یکپارچه سازی انسان با محیط پیرامون خویش است در تناقض است. معماری پایدار می بایست همزمان تمامی حس ها را هدایت کند و تصویر ما از خود را با تجربیاتمان از جهان پیرامون بیامیزد. یک معماری پایدار که به معماری همگام با طبیعت معروف است باید انسان را به عنوان مخاطبی چندحسی شناخته و کالبد او را به عنوان مرکز ادراک و آگاهی بپذیرد تا بتواند در ابتدا به ایجاد تعادل و هماهنگی میان خود و انسان نایل گردد و سپس به هماهنگی و یکپارچه سازی بین انسان، معماری و طبیعت بپردازد. روش گردآوری اطلاعات در این مقاله بصورت کتابخانه ای است و رویکردی توصیفی دارد.