معمار در آیینه نقد خود (رهیافتی در باب افزایش اعتبار نقدهای معماری)

هر اثر هنری و به تبع معماری به عنوان یک هنر، واجد وجوه معنایی متنوعی است که مخاطب برخی از این وجوه را در قالب یک ادراک واحد دریافت می کند. مخاطب هنگام مواجهه با یک اثر تنها وجوهی را درک می کند که جهان ادراکی وی اجازه دریافت آنها را می دهد. از سویی جهان ادراکی اشخاص خاص آنها و در میان افراد متفاوت است. این امر سبب می شود دریافت های مخاطبین و از جمله منتقدین در بسیاری وجوه معنایی اثر واحد، گاهی بسیار متفاوت از یکدیگر باشد. این تفاوت می تواند اعتبار بحث نقادانه را کم رنگ کند. بنابراین کشف معنایی جامع که اولا فراتر از جهان ادراکی شخص منتقد باشد و حداکثر وجوه معنایی اثر را شامل می شود و ثانیا صحت آن توافق طرفین بحث شد برای افزایش اعتبار نقدهای معماری ضروری است. در این راستا گذر زمان و گذشت دیدگاه های مقطعی فرصتی را برای بازبینی و پرده برداری مجدد آثار معماری (گاها توسط خود طراح) صورت می گیرد. لذا در این مقاله به تحلیل، بررسی و اعتبار سنجی نقدهای عرصه معماری و ارائه روش هایی برای استخراج مفهوم آثار معماری می پردازیم. روش تحقیق این پژوهش بصورت تحلیلی، توصیفی، کتابخانه ای و پرسشنامه ای با جامعه آماری 9 اثر معماری می باشد.