بررسی تاثیرات فضاهای شهری معاصر بر پایداری اجتماعی (با نگرش موردی به کودکان)

طی نیمه دوم قرن بیستم، تغییراتی اساسی در تبدیل جمعیت روستانشین به شهرنشین رخ داده، به گونه ای که امروزه اکثر کودکان در فضاهای شهری انسان ساخت متولد و بزرگ می شوند. اما این گونه به نظر می رسد که در شهرهای امروزی عرصه تحرک و خودنمایی کودکان روز به روز محدودتر و کوچک تر شده است و این شهروندان کوچک جایگاه مناسبی در فضاهای شهری امروزی ندارند. از این رو ضرورت و اهمیت بهره گیری از قابلیت های فضاهای شهری به منظور ارتقا تعاملات کودکان، پایداری اجتماعی و مشارکت آنها در طراحی فضای شهری همچون پارک کودکان باید مورد تاکید قرار گیرد. در این راستا این پژوهش با بهره گیری از روش توصیفی- تحلیلی به مطالعه عوامل رشد کودک و ویژگی های فضاهای شهری پایدار پرداخته شده است. نتایج پژوهش حاک از آن است که طراحی مناسب این فضاها در شهر نه تنها می تواند زمینه تمایل بیشتر در حضور و تعامل در محیط های شهری و امکان رشد اجتماعی و ذهنی این گروه را فراهم سازد. بلکه از بروز خشونت ها و هنجارهای اجتماعی نیز جلوگیری می کند.