تبیین نقش حکمروایی خوب در پایداری اجتماعی اقتصادی سکونتگاهای روستایی (مطالعه موردی: دهستان های شهرستان تویسرکان)

در ادبیات توسعه، در چند دهه اخیر، حکمروایی خوب به مثابه رهیافتی کارآمد و اصولی برای دست یابی به پایداری اجتماعی-اقتصادی سکونتگاه های روستایی در فرآیند توسعه پایدار مورد توجه قرار گرفته است. در واقع، این رویکرد در پی برقراری تشریک مساعی و تعامل مثبت بین نهاد دولت، جامعه مدنی و بخش خصوصی است. بدین ترتیب، شکل پذیری سازمان های مردم نهاد در سکونتگاه های روستایی و تفویض اختیار به ساکنان محلی، علاوه بر گسترش مشارکت اجتماعی-اقتصادی ساکنان روستایی در فرآیند توسعه، مددکار ارتقای رضایتمندی و اعتماد آنها از مدیریت برنامه ریزی توسعه می شود. از این رو، مقاله حاضر تلاش دارد تا با تبیین حکمروایی شایسته روستایی، اثرگذاری فضایی، چالش ها و فرصت های پیشروی آن را در فرآیند پایداری اجتماعی-اقتصادی در سکونتگاه های روستایی ناحیه مورد مطالعه شناسایی نماید. روش پژوهش مقاله حاضر توصیفی- تحلیلی است. داده های میدانی و کتابخانه ای سطح توسعه یافتگی سکونتگاه های روستایی این ناحیه با الگوی ناموزون موریس بررسی شد. یافته های پژوهش نشان داد، مشارکت گسترده ساکنان روستایی دهستان سید شهاب و حیقوق نبی در مقایسه با سایر دهستان ها، بر ارتقای شاخص های متنوع توسعه یافتگی آن ها اثرگذار بوده است. در مقابل بی توجهی به مشارکت ساکنان روستایی در دهستان های کمال رود و قلقل رود باعث کاهش سطح توسعه یافتگی اجتماعی-اقتصادی آن ها شده است. بنابراین، سیاست گذاری و برنامه ریزی در جهت تقویت تشریک مساعی ساکنان روستایی در فرآیند توسعه اجتماعی-اقتصادی پیشنهاد می گردد.