بررسی جایگاه گردشگری پایدار در روستاهای شمالی ایران (نمونه موردی: روستای امام زاده ابراهیم فومن و عباس آباد بهشهر)

صنعت گردشگری یکی از بزرگترین و پربازده ترین فعالیت های اقتصادی در دنیا است که بالاترین میزان ارزش افزوده را ایجاد می کند و بطور مستقیم و غیر مستقیم، سایر فعالیت های اقتصادی و فرهنگی را تحت تاثیر قرار می دهد. گردشگری یکی از منابع عمده درآمدزایی و ایجاد اشتغال در جهان به شمار می آید به طوریکه بسیاری از آن به عنوان صنعت اول دنیا یاد می کنند. گرچه گردشگری به تنهایی نمی تواند منجر به توسعه کشور شود ولی با ورود گردشگر به تدریج نیاز به تغییر و ایجاد امکانات برای اقامت، جابجایی و سایر فعالیت های مربوطه، توسعه را نیز در پی خواهد داشت و در درازمدت باعث افزایش امکانات و تاسیسات خواهد شد. سهم ایران از صنعت گردشگری جهانی کمتر از یک دهم درصد بوده است و علیرغم اینکه ایران، طبق نظر یونسکو یکی از ده کشور دارای جاذبه های گردشگری می باشد ولی آمار موجود گویای ضعف صنعت گردشگری کشور می باشد و نارسایی های موجود باعث عدم توفیق در جذب جهانگردان به میزان توانمندی های کشور شده است. در این مقاله بر آنیم تا با رویکرد توصیفی و تحلیلی تاثیرات گردشگری پایدار در روستاهای شمالی ایران را در جهت جذب گردشگر مورد توجه قرار دهیم.