جایگاه گردشگری شهری با رویکرد توسعه پایدار (نمونه موردی: شهر ساری)

امروزه گردشگری یکی از پویاترین فعالیت ها در ایجاد تحول اقتصادی-اجتماعی در گستره ی جهان بوده که به طور روز افزون اهمیت یافته است. از آنجائیکه شهرها به عنوان جذاب ترین فضاها برای گردشگران دارای مراکز مهم اقتصادی، علمی، تفریحی، پزشکی و غیره بوده و افزون بر این، از جاذبه های طبیعی و میراث فرهنگی نیز بهره مند هستند. بنابراین برای دستیابی به توسعه پایدار گردشگری، شهرها از تمام ابعاد اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، زیست محیطی و کالبدی باید مورد توجه قرار بگیرند. به دلیل زیر ساخت های فناوری، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی ایجاد شده در قرن بیست و یکم، پدیده گردشگری یک واقعیت اجتناب ناپذیر در رفتار و عمل انسان برای ارضای روح کنجکاوی او خواهد بود. سفر به دیگر نقاط دنیا چه به صورت حقیقی و واقعی و چه به صورت مجازی، با انگیزه های مختلفی جزو ملزومات زندگی قرن بیست و یکم و شکل دهنده جریانی است که مرزهای ملی و بین المللی را درنوردیده، رویکردی فراتر از دولت و ملت خواهد داشت. گردشگری به عنوان یکی از منابع در آمد و ایجاد اشتغال در سطح محلی می تواند رهیافتی برای توسعه اقتصادی باشد. گردشگری بخصوص در زمانی که سود فعالیت های دیگر بخش های اقتصادی در حال کاهش باشد، جایگزین مناسبی برای آنها و راهبردی برای توسعه است. شهرستان ساری در شمال ایران یکی از قدیمی ترین شهرهای شمالی ایران است که علاوه بر طبیعت مناسب دارای بافت تاریخی ارزشمند و سرزنده می باشد. بدلیل عدم توسعه نیافتگی در سالیان اخیر، این شهر که بخش مرکزی آن در زمره ویژگی های شهرهای اسلامی می گنجد رو به اضمحلال گذاشته است. در صورتی که استعداد بالقوه یک شهر پایدار را دارا می باشد. در این مقاله بر آنیم تا ضمن تعریف مختصر از توسعه پایدار به تشریح جایگاه توسعه پایدار و نقش آن در گردشگری در شهرستان ساری بپردازیم. روش تحقیق در پژوهش حاضر به صورت توصیفی-تحلیلی خواهد بود که بر توسعه پایدار گردشگری تاکید دارد. در این دیدگاه، توسعه گردشگری با استفاده از منابع موجود به گونه ای است که ضمن پاسخ دادن به نیازهای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و ضوابط قانونی جامعه و انتظارات گردشگران بتوان وحدت و یکپارچگی، هویت فرهنگی، سلامت محیط زیست، تعادل اقتصادی و رفاه مردم محلی را تامین کرد.