معماری سبز و انرژی غیر فعال خورشیدی (هدایت و کنترل نور و حرارت خورشید)

منابع انرژی قابل تجدید به عنوان جزء ضروری توسعه پایدار محسوب می گردد. درصد عمده و رو به افزایشی از جمعیت کره زمین در شهرها زندگی می کنند، از این رو حیات این مردم و بقای شهرهایی که در آنها زندگی می کنند به جریان گسترده و دائمی منابع طبیعی از جمله انرژی بستگی دارد. در اکثر موارد انرژی مورد استفاده در شهرها توسط منابعی تأمین می گردد که در جای دیگر استخراج، تبدیل و پردازش می شوند. آفتاب، باد، رطوبت، عوارض زمینی و به طور کلی شرایط آب و هوایی و جغرافیایی، تأثیر مستقیمی در معماری سنتی ما در مناطق مختلف داشته است. از نیمه دوم قرن گذشته و به ویژه از دهه هفتاد میلادی، اقلیم و حفظ محیط زیست پیوسته مورد توجه قرار گرفت و گروه های مختلف طرفدار محیط زیست در اقصی نقاط گیتی تشکیل شد. این گروه ها، عمدتاً خواستار حفظ و احیاء محیط زیست، استفاده از فنآوری همگون با محیط طبیعی، بازیافت ضایعات صنعتی و استفاده از انرژی های پاک مانند انرژی خورشید، باد و آب بودند. در این پژوهش در بین تمامی منابع انرژی تجدیدپذیر به بررسی سامانه غیرفعال خورشیدی شامل انواع سیستم های کسب غیر مستقیم حرارت و سیستم کسب غیر مستقیم نور پرداخته می شود و در ادامه به معرفی برخی از سیستم های کسب غیر مستقیم نور شامل لوله های نور، رف نوری، اسکوپ نور، فیبر نوری و غیره پرداخته می شود. در معماری خورشیدی، ساختار یک ساختمان شامل یک سیستم گردآوری انرژی خورشید و یک سیستم ذخیره و توزیع انرژی که در نتیجه برای ساکنین ساختمان آسایش حرارتی و روشنائی طبیعی تامین می نماید، می گردد.