نگاهی به معماری سنتی در راستای توسعه پایدار نمونه موردی: مسجد جامع اصفهان

نام شهر اصفهان از اوائل دوران اسلامی معمول گشته است و قبل از اسلام شهری به این نام وجود نداشته است. تاریخ گسترش شهر بطور خلاصه متعاقبا معرفی خواهد شد. استان اصفهان در مرکز فلات ایران واقع شده است و به علت گستردگی آن دارای بخش های متعدد جلگه ای و کوهستانی می باشد. در مغرب و جنوب غربی استان اصفهان رشته کوه های زاگرس قرار گرفته است ولی شهر اصفهان در جلگه سر سبز زاینده رود واقع شده است. این رودخانه که از داخل شهر اصفهان عبور می کند مهمترین رودخانه مرکزی فلات ایران است. سرچشمه آن از زردکوه بختیاری بوده و جریان آن از غرب به شرق است و پس از طی چهارصد کیلومتر در مسیر پر پیچ و خم به باتلاق گاوخونی منتهی می شود. در جنوب شهر اصفهان چهارده توده کوهستانی وجود دارد که نزدیک ترین آنها به شهر کوه صفه نام دارد. ارتفاع آن در حدود 2250 متر است. اراضی شهر اصفهان از خاک رس تشکیل شده است که لایه ای سخت و غیرقابل نفوذ است. شالوده های بناها و ساختمان های معمولی برروی قشر رس بنا شده است. از همین خاک رس در گذشته آجرهای خام و پخته جهت بنای ساختمان ها خصوصا منازل تهیه می نمودند که قدمت بعضی از این بناها به چندین قرن می رسد. آب و هوای اصفهان معتدل و فصول چهارگانه آن منظم است. میزان بارندگی قلیل بوده و به ندرت از 120 میلیمتر در سال تجاوز می نماید. آسمان اصفهان اکثرا صاف و آفتابی است و در اکثر ماه ها نسیم ملایمی در آن می وزد. حداکثر درجه حرارت 42 درجه سانتیگراد در ماه های تابستان است و حداقل آن تا ده درجه زیر صفر در زمستان نزول می کند. در گذشته برای آبیاری مزارع و باغ های داخل شهر نهرهائی از رودخانه به نام (مادی) منشعب می گردید و در داخل شهر جریان داشت ولی فعلا تنها تعداد قلیلی ار آنها باقیمانده است چون اکثر مزارع و باغ ها به محله ها و ساختمان های مسکونی تبدیل شده است.