تأکید بر نقش مخاطب به عنوان فاعل شناسا در معماری و شهرسازی مکتب اصفهان (مطالعه موردی: معماری اصفهان عصر صفوی)

مکتب اصفهان که در عصر صفوی و با گردآمدن شمار زیادی از هنرمندان و فلاسفه برجسته در پایتخت صفوی شکل گرفت، زمینه ساز پیدایش یکی از شاخص ترین دوره های معماری در ایران گشته است. اصفهانِ عصرصفوی، یکی از نمونه-های بارز در نمایش ارتباط تنگاتنگ میانِ معماری و مکاتبِ فلسفی است. دراین دوره، تحت تأثیر اندیشه های حاکم برمکتب اصفهان، نقش مخاطب در ادراک فضا اهمیت عمده ای یافته و در معماری و شهرسازی این مکتب، علاوه بر توجه به اهمیت نقش مخاطب، فرآیند شرکت دادن او در جریانِ ادراک فضا و درگیر کردن حرکت او با کانسپت معماری و فضای شهری نیز  قابل مشاهده است که این امر به طرق مختلف محقق گشته است. پژوهش حاضر به روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای، به بررسی جایگاه مخاطب در فرآیند طراحی معماری و شهرسازی مکتب اصفهان می پردازد.