تاثیرگذاری حکما و فلاسفه اصفهان بر فرهنگ و تمدن ایرانی – اسلامی

فلسفه یا «حکمت الهی» در مرتبه‏ی اعلای علوم عقلی اسلامی قرار دارد و اسلام موجد یکی از غنی‏ترین سنت‏های فلسفی است که از معنا و اهمیت عظیم معنوی برخوردار بوده به عنوان سنتی مستمر تا امروز ادامه‏ی حیات داده است. اسلام وارث مکاتب فلسفی فیثاغورس، افلاطون، ارسطو، و نحله‏های فیثاغورسی جدید، هرمسی و نو افلاطونی بود و نیز بر بسیاری از شعب فلسفه‏ی رواقی و مکاتب بعدی تفکر یونانی پس از اسکندر وقوف داشت، در حیطه‏ی عالم عقلیِ یکتاپرستی ابراهیمی و وحی قرآنی، فلسفه‏یی توانمند و اصیل به وجود آورد در عین حال، عناصری از فلسفه‏ی یونانی که با منظرِ توحیدی اسلام منطبق بود، با آن درآمیخت. فلسفه‏ی اسلامی که فلسفه‏یی سنتی و مبتنی بر عقلی فراتر از عقل فردی و اندیشه‏ی فردانگارانه بود، مکاتب و دیدگاه‏هایی بوجود آورد که بجای اینکه توسط فلاسفه تغییر یافته و دور افکنده شود، در طول قرون تداوم پیدا کرد. آنچه فلسفه‏ی مشّائی اسلامی خوانده می‏شود، تلفیقی از تعالیم افلاطون، ارسطو و افلوطین در متن جهان‏بینی اسلامی است نگارنده در پی آنست تا با گردآوری منابع موجود به بررسی مکاتب فلسفی ایران خصوصاً اصفهان پرداخته و نقش این مکاتب را در تمدن اسلامی و ایرانی بیان نماید ، باشد به خوبی این مهم را به انجام رساند.