بررسی جایگاه بیوانرژی در پروتکل کیوتو

در زمینه اعتلا و هم چنین قانونمند سازی دستاوردها و عملیات بیوانرژی، معاهدات و توافقات متعددی وجود دارد؛ یکی از مهم ترین اسناد در این زمینه، پروتکل کیوتو می باشد. پروتکل کیوتو، اهمیت انرژی تجدید پذیر در کاهش تغییرات آب و هوا را در صورتی به  رسمیت می شناسد که کلیه اعضا، مسئولیت های معمول لیکن منفک خود را و اولویت های توسعه ای ویژه خود را در زمینه قاعده مند کردن اجرا، انتشار و به روز کردن مرتب برنامه های ملی و در محل مقتضی منطقه ای در برگیرنده اقدامات کاهش دهنده تغییرات آب و هوا در بخش های انرژی، حمل و نقل و صنعت به کار گیرند(ماده 10). مکانیزم توسعه پاک (cdm)، یکی از سه مکانیزم انعطافپذیر پایه بازار می باشد که تحت پروتکل کیوتو، تشکیل شده است. جهت مشخص کردن سودمندی، مهم ترین ابزار، "ابزار سودمندی"، می باشد که توسط هیئت اجرایی cdm  ایجاد شده است. این ابزار شامل یک سری تست های متوالی می باشد، تا بدین وسیله اثبات نماید که پروژه بدون cdm قابلیت اجرا ندارد. در این جا این مسأله مطرح می گردد که آیا قانونگذاری کالاهای کشور متبوع بر سودمندی پروژه های cdm تأثیر  می گذارند؟ و اینکه آیا این امر مانع توسعه چارچوب های قانون ملی به عنوان مثال در مورد بیوانرژی می گردد؟ روش شناسی هایی که منحصراً بر بیوانرژی متمرکز شده باشند، هم چنین در میان پروژه های دیگر در موارد زیر مطرح شده است. درکل، درحالیکه برخی توجهات، معطوف به cdm می باشد و مخصوصاً به توزیع جغرافیائی و بخشی پروژه های  cdmتوجه می گردد، توافق عامی بین اعضاء در پروتکل کیوتو وجود دارد که cdm بایستی در دوره زمانی بعد از سال 2012 ادامه پیدا کند و بایستی در حدامکان از فعالیت پروژه به فعالیت  بخشی، توسعه یابد.