روش های بازیافت پسماند پلی استایرن، محدودیت های فرآیندی و ملاحظات اقتصادی

در چند دهه گذشته، تجزیه ضایعات پلاستیکی، زیست تخریب ناپذیر بعنوان یکی از مسائل مهم محیط زیست مطرح شده است و بازیافت ضایعات بعنوان راه کاری برای بازیابی منابع و رفع دغدغه های زیست محیطی، مورد توجه قرار گرفته است. بیش از 70 درصد پلاستیک ها عبارتند از: پلی اتیلن، پلی پروپیلن، پلی استایرن و پلی وینیل کلراید. اما بخش مهمی از ضایعات شهری و صنعتی از ترکیبات پلی استایرن می باشند. این امر بخوبی، نیاز به بازیافت پلی استایرن را نشان می دهد. چندین روش برای بازیافت پلی استایرن بکار گرفته شده است، که ازمیان آن ها می توان به: بازیافت فیزیکی، شیمیایی، تبدیل و تخریب گرمایی و هم چنین تبدیل کاتالیستی اشاره نمود. بازیافت پلی استایرن از طریق تخریب حرارتی نقش مهمی در حل مشکلات ضایعات پلاستیکی ناشی از این ماده داشته و در این فرآیند چندین محصول حائز اهمیت نظیر: بنزن، تولوئن، اتیل بنزن و مونواستایرن و ... تولید می شود. این فرآیند در دماهای بالا صورت می پذیرد و ممکن است در حضو ر یا غیاب کاتالیست انجام شود. تجزیه پلی استایرن در دماهای بالا، منجر به تولید موادی نظیر مونواستایرن می شود، در حالی که اگر در دمای پایین، انجام شود، الیگومرهای پلی استایرن با وزن مولکولی کم تولید می شود. تجزیه حرارتی پلی استایرن در دمای بالا معمولاً با تولید کک همراه است، که منجر به افزایش ویسکوزیته و کاهش ضریب انتقال حرارت به میزان قابل توجهی می شود. در روش تجزیه با استفاده از کاتالیست بدلیل کاهش دمای فرآیندی کک کمتری ایجاد شده و بدیهی است که انرژی کمتری مصرف می شود. هم چنین نوع محصولات حاصل از کراکینگ متاثر از نوع کاتالیست می باشد.