شبیه سازی فرایند تزریق دی اکسید کربن به عنوان یک روش ازدیاد برداشت و مقایسه با سایر روش های ازدیاد برداشت

بر اساس اطلاعات موجود تقاضای نفت خام تا سال 2030 به 38 میلیارد بشکه در سال خواهد رسید و عرضه آن با فن آوری های کنونی به کمتر از 24 میلیارد بشکه تنزل خواهد یافت. این یعنی مقدار نفتی که ارزان و سریع تولید می شود رو به کاهش است. بنابراین بایستی سعی شود حداکثر میزان تولید نفت استحصال شود .هدف از این تحقیق مطالعه و مقایسه روش های مختلف ازدیاد برداشت شبیه سازی شده (تزریق آب، تزریق امتزاجی گاز دی اکسید کربن با دبی های مختلف و تزریق هم زمان و متناوب آب و گاز) بر روی شاخص تولید یکی از میادین نفتی جنوب غرب ایران میباشد، تا مناسب ترین روش و بهترین دبی تزریقی جهت تولید بیشینه از این مخزن، مشخص گردد. نتایج به دست آمده حاکی از این بوده که فرایند تزریق امتزاجی بالاترین بازیافت را داشته که این امر به دلیل حل شدن گاز در نفت، کاهش گرانروی، انبساط نفت، کاهش کشش سطحی بین نفت و سنگ مخزن بوده که باعث حرکت نفت در داخل شبکه حفرات خواهد شد. فرایند تزریق هم زمان و متناوب آب و گاز (wag & swag) به صورت غیر امتزاجی می باشد که علت عدم امتزاج پذیری این گاز در این فرایند کم شدن تزریق پذیری گاز دی اکسید کربن در مخزن به دلیل قابلیت انحلال گاز دی اکسید کربن در آب می باشد (این مورد با افزایش فشار نیز بیشتر می شود.)، در هنگام تزریق این گاز غلظت بی کربنات ها در آب افزایش یافته که این امر باعث رسوب در اطراف چاه تزریقی شده و بر برداشت نفت تاثیر منفی خواهد گذاشت (به دلیل کاهش تزریق پذیری چاه به علت رسوب آسفالتین فشار مخزن کاهش می یابد،) از مزایای این روش علاوه بر کاهش هزینه های سرمای های، کاهش قابلیت تحرک پذیری و ایجاد جبهه حرکت پایدار، افزایش سطح تماس سیال تزریقی و نفت، افزایش بازده جاروبی می باشد که این مورد زمان رسیدن سیال تزریقی به چاه های تولیدی را به تاخیر خواهد انداخت. تزریق آب در این میدان نیز بدلیل نفت دوست بودن سنگ مخزن دارای ضریب برداشت بالایی نیست (سیال تزریقی تنها باعث تثبیت فشار می شود.)