ارتقاء بخشی سیمای شهری از طریق ضوابط و الگوهای طراحی شهری؛ تجربه ی اراضی غرب شهرک بهشتی در شیراز

مطرح شدن معماری ساختمان ها به سبک ها و اشکال مختلف در چند دهه اخیر و آشفتگی سیمای محیط های شهری حاصل از آن سبب کاهش حس تعلق و علاقه ی شهروندان ایرانی به محیط زندگی خود گردیده است. بنابراین در چنین شرایطی که فقدان الگوهای انسجام بخش و پیونددهنده در طراحی ساختمان ها کاملا مشهود است، لزوم دخالت طراح شهری در پروژه های شهری احساس می شود. بدین منظور مقاله حاضر ماحصل تلاشی است که برای اولین بار با استفاده از ضوابط و راهنماهای طراحی شهری به کنترل طرح های معماری در شیراز پرداخته است. هدف از این پروژه، دستیابی به سیمای شهری مطلوب و هم چنین ایجاد حس تعلق خاطر و آرامش در ساکنان محلهای نوپا در شهرک شهید بهشتی در شمال غرب شیراز می باشد. در این پژوهش با استفاده از مطالعات میدانی به جمع آوری اطلاعات، طبقه بندی و تجزیه و تحلیل داده ها پرداخته شده و با کمک مطالعات اسنادی به ارائه ضوابط و دستورالعمل های اقدامی در قالب شناسنامه معماری و شهرسازی برای هر قطعه مسکونی پرداخته است. امید است این عمل به ارتقای کیفی محیط زیست شهروندان که یکی از اهداف اصلی طراحی شهری است بیانجامد.