آثار توسعه پیاده راه در کیفیت فضای شهری و طراحی آن در حد فاصل میدان تجریش- میدان قدس (خیابان شهرداری)

یکی از نقایص عمده ی شهرها در سطح جهان، وابستگی بیش از حد نیاز به حرکت سواره و تخلف از حفظ و ساماندهی فضاهای پیاده و حرکت پیاده است. این امر یکی از عوامل عمده کاهش کیفیت محیط شهری و افول ارزش های اجتماعی، فرهنگی و بصری در فضاهای شهری محسوب می شود. امروزه در بسیاری از شهرها عرصه های عمومی غالبا به نیاز انسان به عنوان یک موجود اجتماعی به درستی پاسخگو نبوده و مردم تنها به فضاهای شهری به عنوان مسیری برای گذر می نگرند. کیفیت فضای شهری عاملی است که نقش بسزایی در دعوت کنندگی مردم به حضور در فضای شهری دارد. افزایش کیفیت زندگی شهری و حیات اجتماعی در فضاهای شهری یک از چالش های حرفه طراحی شهری بوده که بتوان کیفیت فضای را بهبود بخشید، در همین ارتباط الگوها و روش های مختلفی در ایجاد خیابان های پیاده، منطقه بیترافیک، پیاده سازی مراکز شهری و ایجاد فضاهای جدید پیاده، آرام سازی محوطه های مسکونی، تبدیل خیابانها و میدان ها به مراکز هنری و تفریحی رواج یافته است. این گرایش نوین علاوه بر این که مورد استقبال عام مردم قرار گرفته است، در بسیاری از موارد حمایت قانونی نهاد رسمی و حکومتی را نیز جلب نموده است. هدف پژوهش دستیابی به مولفه های مناسب برای گسترش پیاده راه در راستای ارتقا کیفیت فضای شهری می باشد که ابتدا به شناسایی و بررسی سابقه موضوع پرداخته شده است. سپس محدوده مورد مطالعه، خیابان شهرداری به وسیله داده های بدست آمده مورد بررسی و شناخت قرار گرفته است که نتایج بدست آمده نشان می دهد که عوامل در کیفیت فضای شهری از اهمیت بیشتری برخوردارند که سرزندگی حاصل از پیاده مداری از مهم ترین عوامل مطلوبیت فضای شهری به حساب می آید. بر این اساس راهبردهایی برای گسترش پیاده مداری در طراحی فضای شهری خیابان شهرداری (حد فاصل میدان تجریش -میدان قدس) پیشنهاد داده شده است.