رویکردی تحلیلی به سکونتگاه های خودرو در جهت افزایش تعاملات اجتماعی (نمونه موردی: منطقه خضر)

فضاهای حاشیه نشین یا سکونتگاه های خودرو مناطقی در یک فضای شهری هستند که دولت این فضاها را به رسمیت نمی شناسد و ساکنینی که در این مناطق زندگی می کنند، دارای تملک بر خانه و زمین خود نیستند زیرا به صورت نامتعارف رشد و گسترش یافته اند و از امکانات شهری در این مناطق بی بهره هستند و در جامعه شهری آن ها را به رسمیت نمی شناسد و دارای امکانات فضاهای شهری نیستند. افرادی که در این مناطق زندگی می کنند عرفا افرادی هستند که دارای شرایط سخت زندگی و وضعیت اقتصادی می باشند و امنیت در آنها به شدت فضاهای متعارف شهری وجود ندارد. ولی کسانی در این مناطق زندگی میکنند و این باعث می شود که برای حضور سالم آنها در فضاهای عمومی فکری اندیشده شود. در این پژوهش با استفاده از روش تحقیق کیفی و جمع آوری اطلاعات از طریق مطالعات کتابخانهای و اسنادی بدین نتیجه رسیدیم که هر چه فضاهای تجمعی و محیط های فرهنگی تاریخی و اجتماعی در این مناطق طراحی و ساخته شود تعاملات سالم - اجتماعی آن ها نیز افزایش می یابد و این عوامل باعث تاثیر گذاری مثبت بر روابط اجتماعی مردم و هم چنین مردم با محیط خود چندین برابر شود و امنیت در این مناطق افزایش یابد.