توسعه پایدار با به کارگیری معماری، فناوری و طبیعت (مطالعه موردی: استفاده از جلبک به عنوان منبع تجدیدپذیر انرژی)

امروزه بحران محیط زیست به یک پدیده جدی تبدیل شده است. این پدیده نتیجه دخالت و بهره وری نامتعارف و نامعقول بشر از طبیعت و منابع طبیعی است که با رشد سریع جمعیت و پیشرفت علم و صنعت بر شدت آن افزوده شده است. این افزایش تخریب گسترده محیط زیست در نقاط مختلف زمین را به دنبال داشته است. همین امر جهانیان را به جستجوی راه هایی برای کاهش و به اتمام رساندن این مسیر اشتباه وادار کرده است. راه هایی که در نتیجه عمل به آن، آیندگان نیز بتوانند از طبیعت و منابع طبیعی استفاده کنند. انرژی های تجدیدپذیر و بهره گیری از آن ها یکی از راه های پیشنهادی است. زیست توده یکی از منابع عمده در میان انواع منابع انرژی تجدیدپذیر می باشد. جلبک ها بزرگترین گروه زیست توده بر روی زمین را تشکیل می دهند. مزایای بسیاری در کاربرد جلبک ها در مقایسه با دیگر روش ها وجود دارد. به منظور کاربرد و بهره گیری از مزایای جلبک ها در محیط انسان ساخت، باید از سامانه هایی چون زیست راکتورها به منظور فراهم آوردن شرایط کشت و رشد آن ها استفاده نمود. مقاله حاضر که به شیوه تحقیق مطالعاتی و جمع آوری کتابخانه ای انجام شده است، به بیان ویژگی های جلبک به عنوان منبع انرژی پرداخته است. هم چنین با اشاره به یافته های پژوهشی موجود، به بیان نمونه های عینی به منظور به کارگیری این منبع انرژی در محیط انسان ساخت می پردازد.