پل های عابر پیاده با محوریت توسعه پایدار

امروزه، در سیاست های طراحی شهری به دنبال تقویت محیط های پیاده و از بین بردن موانعی هستیم که توانایی ما را برای پیاده روی آسان و ایمن، محدود می کند. ما در اغلب موارد خیابانها و فضاهایی را طراحی می کنیم که الویت را به عبور وسایل نقلیه داده است. بنابراین برای انسان هایی که از این فضاها استفاده می کنند، شهری را می سازیم خطرناک، بدون احساس امنیت و خودمانی بودن در هنگام حضور در فضاهای شهری آن. اتومبیل ها روز به روز حاکمیت خود را بر شهر بیشتر می کنند و به دنبال آن نقش و حضور عابر پیاده در فضاهای شهری کمرنگ تر می شود. نتیجه این عمل ساختن شهرها با خصوصیات انسانی پایین است، فضاها فاقد حس هویت و صمیمیت هستند و انسان به فردی غریبه در فضاهای شهری تبدیل می شود. در این تحقیق روش پژوهش، توصیفی- تحلیلی و داده ها و اطلاعات پژوهش و تحلیل اطلاعات به شیوه کتابخانه ای و اسنادی و هم چنین از مشاهدات میدانی استفاده شده تا بتوان یک آسیب شناسی بدست آورد.