ارتقاء پیاده مداری از طریق تبیین نقش عوامل کالبدی و عملکردی در الگوها و روش های پیاده رو سازی (مطالعه موردی: پیاده روهای شهر تهران)

هر بخش عمده ای از سفرهای شهری به صورت پیاده انجام می شود، لذا پیاده روها به عنوان اصلی ترین عرصه حرکت و حضور پیاده جایگاه برجسته ای در سیستم حمل و نقل شهری دارند. امروزه تجارب کشورهای پیشرفته و مشکلاتی که به لحاظ زیست محیطی دنیا با آن ها مواجه است باعث شده که بازگشت به روش های قدیمی حمل و نقل در اولویت طرح های شهری قرار گیرد. لذا در جنبش های نوین شهرسازی، انسان به عنوان محور اصلی برنامه های مرتبط به حمل و نقل شهری مدنظر دست اندرکاران و مسئولین شهری است. مقاله حاضر با روش توصیفی تحلیلی و با هدفِ تقویت پیاده مداری، در پی بازتعریف نقش عوامل کالبدی و عملکردی در تعیین الگوها و روش های پیاده روسازی می باشد. به بیان دیگر، این مقاله با بررسی روش های رایج پیاده روسازی در شهر تهران و تحلیل نتایج آن ها، اذعان می دارد که لازم است، در طراحی و اجرای پیاده روهای شهر عوامل مختلفی چون سلسله مراتب و نقش ترافیکی معبر، کاربری ها و فعالیت های بدنه، ویژگی های فرهنگی، اجتماعی و تاریخی بافت لحاظ گردد تا محصول نهایی علاوه بر این که موجبات تسهیل حرکت ایمن پیاده را فراهم آورد، در عین حال سبب تقویت حضور وی در فضاهای شهری و از آن راه ارتقاء حیات شهری گردد.