فراوانی تومورهای بدخیم پوستی در بیماران مراجعه کننده به مراکز بهداشتی-درمانی شهرستان ارومیه

زمینه و هدف: تومورهای بدخیم پوست در زمره شایع ترین سرطان ها در تمام جهان می باشند. در کشور ایران به دلیل وجود آفتاب نافذ و طولانی در اغلب روزهای سال و با توجه به این که اکثریت مردان و زنان روستایی را کشاورزان تشکیل می دهند و بنا به مقتضیات شغلی در معرض تاثیر مداوم اشعه آفتاب هستند، شیوع این گونه ضایعات بالا است. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی فراوانی تومورهای بدخیم پوستی در ارومیه بود.

روش کار: مطالعه به صورت گذشته نگر و توصیفی و از فروردین سال 1370 تا فروردین سال 1380 اجرا گردید. در این مطالعه با مراجعه به مراکز پاتولوژی در سطح شهرستان ارومیه حدود 61496 گزارش پاتولوژی مورد بررسی قرار گرفت که از این تعداد 1099 بیمار با پاتولوژی تومور بدخیم پوستی شامل کارسینوم سلول بازال (bcc)، کارسینوم سلول اسکواموس (scc) و ملانوم بدخیم پوستی (cmm) شناسایی و از نظر شاخص های سن، جنس، شغل، محل ضایعه و محل سکونت بررسی شدند. در مواردی که اطلاعات ناقص بود با مراجعه به مرکز ثبت سرطان در معاونت بهداشتی استان تا حد امکان اطلاعات تکمیل گردید.

یافته ها: از مجموع 1099 مورد، 1076 بیمار (97.9%) ضایعه منفرد و 23 بیمار (2.1%) ضایعات متعدد داشتند. نسبت مرد به زن در کل تومورهای پوستی 1.7 به یک بود. بیشترین درصد بیماران را (28.02%) کشاورزان تشکیل می دادند. شایعترین محل در مورد bcc روی بینی (26.2%)، در مورد scc اطراف دهان (36.78%) و در مورد cmm اندام ها (45.09%) بود. در مقایسه، bcc در نیمه فوقانی و scc در نیمه تحتانی صورت شایع تر بود. اکثریت بیماران در دهه سنی 69-60 سال قرار داشتند. از نظر نوع تومور bcc با فراوانی 71.62% شایع تر بود. از نظر محل سکونت 52.61% مراجعین اهل ارومیه و بقیه اهل سایر شهرها بودند. در مقایسه انواع مختلف تومورهای مورد مطالعه در 5 سال اول و دوم، به طور متوسط افزایش 25% در فراوانی تومورها مشاهده شد.

نتیجه گیری: با توجه به افزایش شیوع سرطان های پوستی در این منطقه ضروری است اقدامات لازم جهت پیشگیری، کاستن عوامل خطر زا و تشخیص زودرس این نوع تومورها انجام گیرد.