بررسی 53مورد کوارکتاسیون آئورت در بیمارستان شهید مدنی تبریز

زمینه و هدف: کوارکتاسیون آئورت در 6 تا 8 درصد مبتلایان به بیماری مادرزادی قلب دیده می شود و چون چهارمین بیماری قلبی از نظر شیوع است و عدم درمان جراحی به موقع باعث نارسایی قلبی و مرگ این بیماران می شود، بنابراین تصمیم به بررسی این بیماری در این مرکز گرفته شد.

روش کار: 53 بیمار دچار کوارکتاسیون آئورت که از ابتدای سال 1378 تا پایان مهر 1382 در مرکز تحقیقاتی درمانی شهید مدنی تبریز تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند به صورت گذشته نگر، مطالعه شدند.

یافته ها: 88% موارد در حین معاینات روتین تشخیص داده شدند. بیش ترین شکایات بیماران، تپش قلب و تنگی نفس فعالیتی به ترتیب در 45 و 41درصد و مهم ترین نشانه ها، سوفل سیستولی، نبض های ضعیف اندام های تحتانی و پرفشاری خون به ترتیب در 96، 86 و 45 درصد وجود داشتند. در الکتروکاردیوم گرام 96% بیماران هیپرتروفی بطن چپ و در رادیوگرافی سینه 45% کاردیومگالی وجود داشت. در آنژِیوگرافی 100% بیماران کوارکتاسیون واضح داشتند که در 14 نفر با باز ماندن مجرای شریانی patent ductus arteriosus همراه بود، در 15 نفر دیگر به pda در آنژِیوگرافی اشاره نشده بود و در حین عمل آشکار گردید. بیش ترین اعمال جراحی، رزکسیون و آناستوموز انتها به انتها (43%)و آنژِیوپلاستی وصله داکرون (dacron patch) (39%) بودند که در هر دو روش گرادیان فشار در محل آناستوموز به زیر 10میلی متر جیوه کاهش یافته بود و عوارض دیررس در استفاده از روش patch بیشتر بوده است.

نتیجه گیری: تشخیص این بیماری در بیماران مطالعه حاضر با تاخیر همراه بوده است که علت این امر، سهل انگاری در معاینه نبض های هر چهار اندام در اولین مراجعه بیماران، بی توجهی خود بیمار، عدم تشخیص درست و درمان های غلط و علامتی می باشد. با وجود مجرای شریانی باز در این بیماران به علت فشار خون کم در ناحیه کوارک این بیماران پرفشاری خون ریوی شدید نداشتند. رزکسیون و آناستوموز انتها به انتها با عوارض دیر رس کمتری همراه می باشد و در صورتی که در سن پایین انجام شود باعث بهبودی کامل بیماری می شود.