ارزیابی مقایسه ای نتایج رادیوگرافی و سونوگرافی مفاصل هانش در 100 شیرخوار با یافته های بالینی مشکوک به دررفتگی

زمینه و هدف: دررفتگی مادرزادی مفصل ران از جمله اختلالات مادرزادی مفصلی است که به علت خارج ماندن سر استخوان فمور از حفره استابولوم ایجاد می شود. تشخیص به موقع این ناهنجاری مهم بوده و در صورت عدم تشخیص به موقع شیرخوار مبتلا به یک عارضه جبران ناپذیر و گاهی معلولیت برای تمام عمر می شود. برای تشخیص این ناهنجاری امروزه روش های جدید تشخیص نظیر سونوگرافی پیشنهاد شده است. روش های مرسوم قبلی استفاده از معاینه بالینی و رادیوگرافی بود. این مطالعه با هدف بررسی مقایسه ای نتایج ارزیابی دررفتگی مادرزادی مفصل ران به روش معاینه کلینیکی، سونوگرافی و رادیولوژیک در یکصد شیرخوار که در معاینه بالینی مشکوک به دررفتگی بودند طرح ریزی شد.

روش کار: این مطالعه به صورت تحلیلی- مقطعی و به مدت یک سال از تاریخ 1.5.83 لغایت 1.5.84 در درمانگاه های خصوصی شهر اردبیل انجام شد. در طی این مدت 100 شیرخوار زیر یکسال که با تشخیص احتمالی دررفتگی مادرزادی مفصل ران به صورت بالینی، معرفی شده بودند وارد مطالعه شدند. سپس یک پرسشنامه اطلاعاتی در مورد هر نوزاد تکمیل شد. پس از آن سونوگرافی و رادیوگرافی مفاصل ران انجام گردید و در نهایت، پس از جمع آوری اطلاعات نتایج، مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.

یافته ها: از 100 شیرخوار مورد بررسی 48% نوزادان دختر و 52% نوزاد پسر بودند و میانگین سنی نوزادان 7.23 ±42 روز بود و در 44% موارد نوزادان فرزند اول خانواده بودند. 58% به زایمان طبیعی و 42% به روش سزارین متولد شده بودند. در 15% موارد پرزانتاسیون بریچ وجود داشت. در 28% موارد یافته های مثبت رادیولوژیک و در 56% موارد یافته های مثبت سونوگرافی به نفع دررفتگی مادرزادی مفصل ران وجود داشت.

نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که انجام همزمان معاینه بالینی و سونوگرافی به ویژه در ماه های اول زندگی به تشخیص دقیق و زودرس دررفتگی مادرزادی مفصل ران کمک می کند و از طرفی عوارض رادیوگرافی را هم ندارد.