مقایسه اثرات درمانی سوماتریپتان با آلکالوئیدهای ارگوت در فاز حاد بیماری، در میگرن کلاسیک و معمولی

زمینه و هدف: میگرن از انواع سردردهای مزمن و شایع می باشد و از درمان های مهمی که برای بهبودی حمله حاد میگرن توصیه شده، سوماتریپتان و آلکالوئیدهای ارگوت می باشد با توجه به عوارض آلکالوئیدهای ارگوت مانند تهوع، استفراغ و بی اشتهایی و انقباضات عروق محیطی و سردرد و محدودیت مصرف دارو و محدودیت سنی بیماران در استفاده از آن با مشکلاتی مواجهه می شوند. از طرفی سوماتریپتان به صورت رژیم تک دارویی مورد استفاده قرار می گیرند ولی آلکالوئیدهای ارگوت باید به همراه متوکلوپرامید جهت رفع تهوع ناشی از مصرف دارو و هم چنین در فاز حاد سردرد میگرنی مورد استفاده قرار گیرد. لذا مطالعه حاضر به مقایسه اثربخشی دو دسته دارویی پرداخته تا استفاده از آن در صورت اثربخشی مثبت به نفع سوماتریپتان توصیه شود.

روش کار: محدود سنی بیماران 40-20 سال بود که طبق معیارهای ihs مبتلا به میگرن کلاسیک و معمولی بودند، به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. یک گروه (36 نفر) با سوماتریپتان و گروه دیگر (39 نفر) با ترکیب داروی دی هیدروارگوتامین و متوکلوپرامید در فاز حاد بیماری تحت درمان قرار گرفتند، و اثربخشی درمان به وسیله سه معیار شدت، طول مدت و فرکانس حملات مورد بررسی قرار گرفت. پس از درمان در دو گروه با استفاده از آزمون مجذور خی تجزیه و تحلیل شد.

یافته ها: از لحاظ شدت حملات سردرد، طول مدت سردرد و فرکانس حملات پس از درمان تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه و جود نداشت و نتیجه درمانی در هر دو گروه یکسان بود.

نتیجه گیری: از آنجا که تفاوت آماری معنی داری بین تاثیر دو دسته دارویی روی شدت حملات، طول مدت سردرد و فرکانس حملات در مبتلایان به میگرن کلاسیک و معمولی وجود ندارد می توان از هر دو شیوه درمانی بهره گرفت اما با توجه به عوارض آلکالوئیدهای ارگوت مانند تهوع که لازم است به همراه متوکلوپرامید مصرف شود، انقباضات عروقی که ممکن است به گانکرن اندام ها منتهی شود، ایجاد سردرد القایی و مجاز نبودن بیشتر از 6 میلی گرم ارگوتامین در هفته و محدودیت سنی در مصرف آن، سوماتریپتان به عنوان رژیم تک دارویی توصیه می شود.