نقش سیستم گلوکوکورتیکوییدی هسته اکومبنس بر تعدیل فرآیند حافظه و یادگیری در موش صحرایی

زمینه و هدف: مطالعات قبلی نشان داده اند که گیرنده های گلوکوکورتیکوییدی هسته اکومینس احتمالاً در تعدیل فرآیند ذخیره حافظه هیجانی دخیل می باشند. هدف این مطالعه تعیین تاثیر تزریق آگونیست و آنتاگونیست گیرنده گوکوکورتیکوییدی در هسته اکومبنس بر تعدیل فرآیند یادگیری و حافظه (اکتساب، تثبیت و به خاطر آوری) در مدل یادگیری احترازی غیرفعال می باشد.

مواد و روش ها: این پژوهش تجربی بر روی 120 سر (در 12 گروه) موش نر آلبینو از نژاد ویستار با وزن 250-220 گرم انجام شد. ابتدا به صورت دو طرفه روی هسته اکومبنس کانول راهنما گذاشته شد و یک هفته بعد، موش ها در دستگاه احترازی غیرفعال آموزش داده شدند. کورتیکوسترون به عنوان آگونیست (1میکروگرم در 1 میکرولیتر به ازای هر طرف) و ru38486 به عنوان آنتاگونیست (3 نانوگرم در 1 میکرولیتر به ازای هر طرف) به صورت دو طرفه قبل و بلافاصله بعد از آموزش و قبل از آزمون به خاطر آوری به داخل هسته فوق تزریق شد. گروه های کنترل به میزان هم حجم حلال دریافت نمودند. دو روز بعد آزمون به خاطر آوری انجام شدو در طی آن مدت زمانی که طول می کشید تا حیوان برای اولین بار وارد محفظه تاریک شود و کل زمانی که در محفظه روشن طی می نمود (در طی 40 دقیقه آزمون) به عنوان معیار میزان حافظه در نظر گرفته شد.

یافته ها: نتایج نشان می دهد که تزریق آگونیست و آنتاگونیست گیرنده گلوکوکورتیکویید به داخل هسته اکومبنس به طور دوطرفه بلافاصله بعد از آموزش به ترتیب موجب افزایش و اختلال در تثبیت حافظه می شود (0.01p<). تزریق آن ها قبل از آموزش و قبل از آزمون به خاطر آوری تاثیر معنی داری بر فرآیند معنی داری بر فرآیند حافظه هیجانی نداشت (0.05p<).

نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که گیرنده های گلوکوکورتیکوییدی هسته اکومبنس نقش مهمی در تثبیت اطلاعات تازه آموخته شده هیجانی در مدل احترازی غیر فعال دارند.