اثر تزریق کلونیدین به درون هسته پاراژیگانتوسلولاریس جانبی بر علائم قطع مصرف مرفین در موش صحرایی نر وابسته به مرفین

سابقه و هدف: هسته پاراژیگانتوسلولاریس (lpgi) در بصل النخاع قرار داشته و در اعمال مختلف فیزیولوژیک نقش دارد. در پژوهش حاضر به بررسی اثر تزریق کلونیدین به درون هسته پاراژیگانتوسلولاریس بر سندرم ترک مرفین پرداخته شده است.

مواد و روش ها: بعد از اعمال جراحی و کانول گذاری در هسته lpgi، وابستگی به مرفین طی چهار روز و هر روز دوبار به ترتیب 25، 30، 35 و 40 میلی گرم بر کیلوگرم مرفین به صورت داخل صفاقی تزریق شد. جهت القای سندرم ترک در روز پنجم از هیدروکلرایدنالوکسان نیم ساعت بعد از تزریق آخرین دوز مرفین استفاده شد. علایم ترک مانند افتادگی پلک، لرزپاهای جلوئی، دندان قروچه، جویدن grooming و wet dog shakes به مدت نیم ساعت مورد بررسی قرار گرفت. در گروه های دریافت کننده کلونیدین، با دوزهای یک و یا دو میکروگرم در 0.5 میکرولیتر محلول کلونیدین (به عنوان آگونیست آلفا- 2 آدرنوسپتور) پنج دقیقه قبل از تزریق نالوکسان به طور دو طرفه به هسته پاراژیگانتوسلولاریس جانبی تزریق گردید.

یافته ها: نتایج نشان داد که کلونیدین علائم افتادگی پلک، جویدن، لرز پای جلوئی را کاهش می دهدولی بر سایر علایم مورد بررسی، شامل دندان قروچه، grooming و wet dog shakes اثری ندارد.

نتیجه گیری: بدین ترتیب می توان گفت که یکی از مراکزی که کلونیدین می تواند اثر خود را در تغییر علایم ترک اعمال نماید، هسته پاراژیگانتوسلولاریس می باشد.