ارزیابی تاثیر مشتقات جدید 1 و 3 و 4 تیادی آزول بر تخریب لیشمانیا ماژور در روش آزمایشگاهی

زمینه و هدف: درمان اساسی لیشمانیوز جلدی بیشتر بر اساس ترکیبات پنج ظرفیتی آنتیموان هم چون گلوکانتیم و پنتوستام بوده است اما به دلایلی هم چون مقاومت دارویی و کم اثرشدن داروهایی که در حال حاضر به کارمی روند به ترکیبات یا داروهای جدیدنیاز مبرم می باشد. در این مطالعه تاثیر ضد انگلی مشتقات جدید 1 و 3 و 4 تیادی آزول علیه انگل لیشمانیا ماژور به دو صورت تاثیر بر آماستیگوت ها و پروماستیگوت ها در محیط کشت در مقایسه با تارتارامتیک بررسی شده است.

مواد و روش ها: در این مطالعه آزمایشگاهی پس از این که پروماستیگوت های انگل لیشمانیا ماژور در محیط کشت به فاز ثابت رشد ریسدند آن ها را به نسبت 5 به 1، ماکروفاژهای صفاق موش balb/c اضافه نموده و سپس رقت های مختلف مشتقات جدید 1 و 3و 4 تیادی آزول و داروی کنترل (تارتارامتیک)را اضافه نمودیم و پساز 5 روز میزان تاثیر با محاسبه psi (parasite survival index) مورد بررسی قرار گرفت. هم چنین جهت بررسی اثر این مشتقات بر فرم خارج سلولی انگل، از روش mtt استفاده گردید که میزان od رنگ حاصله از احیاء mtt به فورمازان پس از 72 ساعت خوانده شده و ₅₀ic محاسبه گردید.

یافته ها: بعضی از این مشتقات در غلظت 4.6 میکروگرم بر میلی لیتر تاثیراتی بین 67%-6% علیه فرم های داخل سلولی انگل داشته و در روش mtt تاثیر ترکیبات بر فرم پروماستیگوتی انگل ₅₀ic بین 7.6-3.6 میکروگرم بر میلی لیتر بوده است.

نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از پژوهش نشان می دهد که دو ترکیب از مشتقات به کار رفته تاثیر قابل ملاحظه ای بر لیشمانیا ماژور داشته است و به نظر می رسد که می توان از آن ها به عنوان ترکیبات جایگزین مناسب در مطالعات آینده استفاده نمود.