اثر استرس شنا بر توسعه روند کیندلینگ شیمیائی توسط پنتیلن تترازول در موش صحرائی: نقش گلوکوکورتیکوئید و اپیوئید

سابقه و هدف: استرس سبب رهایی گلوکوکورتیکوئیدهاو اندورفین های درونی می شود. بعضی از استروئیدها موجب بروز آثار مهاری می گردند، در حالی که بعضی دیگر تشنج زا هستند. مکانیسم های اپیوئیدی درونی ممکن است در تشدیدصرع های وابسته به استرس نقش داشته باشند. از طرفی اثرات تاخیری استرس شنای آب گرم در شروع تشنج های مربوط به تزریق درون صفاقی ptz و تشدید تشنج های الکتریکی نشان داده شده است. در مطالعه حاضراثر تکرار استرس شنا در آب گرم بر تکرار تزریق ptz جهت ایجاد کیندلینگ شیمیایی بررسی گردید.

مواد و روش ها: 56 سر موش صحرایی نر انتخاب و به 7 گروه 8 تایی تقسیم گردید. جهت ایجاد کیندلینگ شیمیایی از تزریق داخل صفاقی ptz با دوز mg/kg45 استفاده شد. به منظور بررسی اثر گلوکوکورتیکوئیدهاو اندروفین های درونی قبل از تزریق ptz، نالوکسان و یا متی راپون با یا بدون استرس شنا تزریق شد.

یافته ها: اعمال استرس شنا روند ایجاد کیندلینگ را تسریع کرد. به طوری که میانگین روزهای لازم برای ایجاد مرحله پنج کیندلینگ از میانگین 1.6±4.9 روزدر گروه ptz به 0.96±3.3 روز رسید. تزریق متی رایون قبل از تزریق ptz کیندلینگ را به طور کامل مهار کرد به طوری که هیچ کدام از حیوانات کیندل نشدند. میانگین مراحل تشنج در این گروه همواره (بجز در روزهای دوم و ششم) دارای اختلاف معنی دار آماری با گروه ptz بود. پیش درمانی با نالوکسان روند ایجاد کیندلینگ را به تاخیر انداخت و میانگین روزهای لازم برای ایجاد مرحله پنج کیندلینگ به روز 2.05±9 رسید ضمناً در این گروه 50% حیوانات کیندل شدند. اعمال استرس بعد از تزریق نالوکسان روند ایجاد کیندلینگ را تسریع نمود. در این گروه تمامی حیوانات به مرحله کیندلینگ رسیدند.

بحث و نتیجه گیری: بهرحال نتایج این پژوهش نشان داد استرس شنا احتمالاً از طریق رهایی گلوکوکورتیکوئیدها و اپیوئیدهای اندوژن موجب تسریع روند کیندلینگ شیمیایی توسط ptz می گردد و در بروز اثر اپیوئیدها، گیرندهای اپیوئیدی mu احتمالاً دارای نقش اساسی می باشند.