اثر دگزامتازون بر واکنش های اضطرابی در موش های سوری

زمینه و هدف: مطالعات قبلی پیشنهاد نموده اند که فعالیت گیرنده های گلوکوکورتیکوییدی می تواند نقش تبدیلی بر ترس و اضطراب داشته باشد. بر این اساس هدف پژوهش حاضر تعیین نقش هورمون های گلوکوکورتیکوییدی بر تعدیل اضطراب در مدل ماز بعلاوه ای شکل مرتفع می باشد.

مواد و روش ها: در طی این مطالعه تجربی 60 سر از موش های سوری با میانگین وزنی 25 تا 30 گرم استفاده گردید. در ابتدا حیوان ها به صورت تصادفی به گروه های آزمون و کنترل تقسیم گردیدند. سپس به گروه های آزمون، دگزامتازون 0.1، 0.3، 1، 2 و 10 میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن به عنوان آگونیست گیرنده گلوکوکورتیکویید و به موش های گروه کنترل هم حجم آن حلال (نرمال سالین + اتانول 2%) 30 دقیقه قبل از ارزیابی به صورت زیر جلدی تزریق شد. موش ها 25 دقیقه بعد از تزریق در جهت افزایش فعالیت حرکتی و حس کنجکاوی به مدت 5 دقیقه در یک جعبه با دیواره های مشکی قرار داده شدند و پس از آن در فواصل زمانی تنظیم شده به ماز بعلاوه ای منتقل گردیدند و به مدت 5 دقیقه شاخص های استاندارد ارزیابی اضطراب (تعداد ورودو درصد زمان صرف شده بر روی بازوی باز) از طریق مشاهده در آن ها بررسی و ثبت گردید.

یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که دگزامتازون در دوزهای 0.3 و 1 میلی گرم به طور معنی داری موجب کاهش رفتارهای اضطرابی شده است (0.01p<). ولی با دوز 0.1 و 2 میلی گرم اثر معنی داری نداشت در حالی که دگزامتازون با دوز 10 میلی گرم اثر اضطراب زدایی دارد (0.01p<).

نتیجه گیری: یافته های فوق نشان می دهد که گلوکوکورتیکوییدها وابسته به دوز نقش مهمی در تعدیل واکنش های اضطرابی در مدل ارزیابی ماز بعلاوه ای شکل مرتفع دارد.