فراوانی برخی عوامل موثر بر نتایج احیاء قلبی ریوی در بیمارستان امام خمینی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1382

زمینه و هدف: با وجود این که نزدیک چهل سال از شروع انجام عملیات احیاء قلبی ریوی می گذرد، میزان زنده ماندن افراد هم چنان ضعیف می باشد. تحقیقات نشان داده است که به طور متوسط 10 تا 15% کسانی که در بیمارستان دچار ایست قلبی می شوند زنده ترخیص می شوند اما این آمار در کشورهای مختلف متفاوت می باشد. این پژوهش با هدف تعیین نتایج احیاء قلبی ریوی و عوامل موثر بر آن در بیمارستان امام خمینی دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد.

مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی، 87 بیمار بزرگسال که دچار ایست قلبی شدند از زمان شروع عملیات احیاء قلبی ریوی تا مرگ یا ترخیص از بیمارستان به طور آینده نگری پیگیری گردیدند، متوسط سن بیماران 19±58 سال بود بیمارانی که در اتاق عمل یا خارج از بیمارستان دچار ایست قلبی شده بودند از مطالعه خارج گردیدند برای کنترل کیفیت عملکرد تیم احیاء و تجهیزات مورد نیاز از چک لیست و برای سنجش سطح دانش تیم و کادر درمان از پرسش نامه استفاده شد. متغیرهای فیزیولوژیک و وضعیت بیمار نیز از پرونده بیماران استخراج گردید.

یافته ها: نمونه شامل 43 زن و 44 مرد بود که به طور کلی 18.4% آن ها بعد از احیاء زنده ماندند ولی همه این افراد حداقل 3 و حداکثر 100 ساعت بعد فوت نمودند 31.4% این افراد در بخش مراقبت های ویژه، 53.5% آن ها در اورژانس و بقیه در بخش های عمومی بستری بودند. عواملی که در عدم موفقیت احیاء موثر شناخته شدند عبارت بودند از: سن، فاصله زمانی بین ایست قلبی و شروع عملیات، زمان ایست قلبی، مهارت افراد احیاءکننده و متغیرهای فیزیولوژیک بیمار مثل: فشار خون سیستولیک، اسیدیته شریانی، سطح پتاسیم سرم و ریتم اولیه.

نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها برآیند احیاء قلبی ریوی در بیمارستان هم چنان پایین بوده و برای تغییر این وضعیت لازم است که بازآموزی و به روز رساندن دانش وارتقاء سطح مهارت کادر درمان و تشکیل تیم احیاء متبحر از اولویت های برنامه ریزی در بیمارستان ها باشد.