تعیین ارتباط بین وابستگی به مورفین و تغییرات هیستوپاتولوژیک مغزی در موش صحرایی

زمینه و هدف: سیستم عصبی مرکزی، یکی از اولین هدف های آسیب در سوءمصرف مواد مخدر می باشد. مواد اپیوئیدی شایع ترین داروهایی هستند که مورد سوءمصرف قرار می گیرند، ولی اطلاعات کمی درباره اثرات جانبی آن ها بر روی ساختارهای مغز وجود دارد. این مطالعه با هدف بررسی تغییرات پاتولوژیک وابسته به مورفین؛ در موش های صحرایی انجام شده است.

مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 48 موش صحرائی نر از نژاد ویستار به 6 گروه یکسان تقسیم گردیدند. گروه های وابسته (3 گروه) 0.4 میلی گرم در میلی لیتر مورفین در آب آشامیدنی برای 7، 28 و 56 روز دریافت کردند، گروه های کنترل (3 گروه) محلول ساکاروز در آب آشامیدنی برای مدت مشابه دریافت نمودند. مطالعه هیستوپاتولوژیک از نظر معیارهای آسیب مغزی روی نمونه های سیستم عصبی مرکزی نواحی کورتکس پیشانه ای، آهیانه و هیپوکامپ انجام شد. تعداد نورون ها و معیارهای بافت شناسی آسیب مغزی مورد ارزیابی قرار گرفتند.

یافته ها: کاهش قابل توجه نورون هادر لوب های مغزی پیشانی و آهیانه ای و ناحیه هیپوکامپ که حساس ترین نواحی مغزی در مواجه با آسیب می باشند، دیده شد. هم چنین مطالعه حاضر یک ارتباط چشمگیر بین مدت زمان مصرف مورفین و کاهش تعداد نورون ها را نشان داد.

نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که مواد اپیوئیدی می توانند بعد از مصرف طولانی مدت، آسیب نورونی به شکل کاهش تعداد نورون ها و آتروفی بافت مغزی ایجاد کنند. این تغییرات در سوءمصرف مزمن شدیدتر است. از آن جایی که آتروفی مغزی شایع ترین نمای پاتولوژی در دمانس است، بررسی های بیشتر برای یافتن رابطه احتمالی بین دمانس و اعتیاد به مواد اپیوئیدی پیشنهاد می شود.