بررسی شیوع کودک آزاری در وابستگان به مواد افیونی مراجعه کننده به کلینیک ترک اعتیاد دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان 1383

زمینه و هدف: تجاوز به حقوق کودکان، آسیب رسانی بدنی و روانی، سوءرفتار یا رفتار مسامحه گرانه و نادرست، کودک آزاری اطلاق می شود که در اثر این اعمال، سلامتی و آسایش کودک آسیب می بیند. با توجه به اهمیت موضوع، این بررسی جهت تعیین میزان شیوع کودک آزاری در افراد وابسته به مواد افیونی مراجعه کننده به مرکز ترک خودمعرف دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان طراحی و اجرا گردید.

مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی 648 نفر از والدین وابسته به مواد افیونی به صورت تصادفی نظام دار انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. جمع آوری داده ها با کمک پرسش نامه پژوهشگر ساخته و تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون مجذور کای انجام شد.

یافته ها: از بین نمونه های مورد مطالعه 81.9% کودک آزار بودند. 87.8% آن ها در گروه سنی 60-41 سال قرار داشتند. در 93.30% نمونه های وابسته تزریقی، 89% والدینی که سابقه اعتیاد در خانواده خود داشتند، 95% از والدینی که سابقه طلاق را ذکر نمودند، 90.9% از والدینی که سابقه آزار جسمی و 87.9% والدینی که تجربه آزارهای مسامحه در دوران کودکی خود داشتند، کودک آزار بودند. بیش ترین نوع آزار جسمی سیلی زدن به صورت (17.86%) و بیش ترین نوع مسامحه محروم کردن از صحبت و توجه (16.44%) بود. اقدام به کودک آزاری، در 20.82% موارد در هنگام قطع مصرف مواد و بیش ترین احساس بعد از ارتکاب به کودک آزاری احساس گناه (36.87%) و احساس غمگینی (35.25%) توسط نمونه ها بیان شد.

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که ارتباط مستقیمی بین کودک آزاری و وابستگی به مواد افیونی وجود دارد. هم چنین عوامل دیگری در ارتباط با کودک آزاری وجود دارند از جمله: سطح تحصیلات، درآمد خانواده و سابقه اعتیاد در خانواده والدین، سابقه طلاق در خانواده والدین. بنابراین ضرورت پایش کودکان، تدوین قوانین جهت مداخله و حمایت از قربانیان، ایجاد مراکز حمایتی و آموزش مهارتهای غلبه بر استرس و اعتیاد در والدین در کاهش کودک آزاری احساس می شود.