مقایسهی سطح سرمی tnf-α، اینترلوکین-10، اینترلوکین -12 و اینترفرون گاما در بیماری های ناشی از مایکوباکتریوم های توبرکلوزیس و غیرتوبرکلوزیس

مقدمه: ارزیابی تولید سایتوکین ها به ویژه سایتوکین های اینترلوکین 10 ، اینترلوکین12 ، اینترفرون گاما و tnf-α ابزار مهمی در بررسی پاسخ های ایمنی در برابر محرک هایی نظیر عوامل بیماریزا می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی میزان تولید سایتوکین های فوق در بیماران مبتلا به عفونت های مایکوباکتریومی اعم از توبرکلوزیس و غیرتوبرکلوزیس در مقایسه با کنترل سالم، به منظور یافتن ارتباط مقادیر آن ها با بروز بیماری و گسترش آن میباشد.

روش بررسی: از 87 بیمار مبتلا به عفونت مایکوباکتریومی مراجعه کننده به مرکزتحقیقات مایکوباکتریولوژی، نمونه گیری خون انجام شد و بیماران بر اساس ابتلا به مایکوباکتریوم ها به دو گروه، شامل 60 بیمار مبتلا به عفونت مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (بیمار) و 27 بیمار مبتلا به عفونت مایکوباکتریوم غیرتوبرکلوزیس mott (mycobacteria other than tuberculosis) تقسیم شدند، همچنین 86 فرد سالم به عنوان گروه کنترل انتخاب گردیدند. مقادیر سرمی سایتوکین ها، به روش الایزا تعیین شد.

نتایج: در تحقیق حاضر، گروه کنترل شامل 86 نفر، گروه بیمار شامل 60 نفر و گروه mott شامل 27 نفر، مورد بررسی قرار گرفتند .سطح 10-il و inf-γ در افراد مبتلا به عفونت مایکوباکتریوم توبرکلوزیس و مایکوباکتریوم غیر توبرکلوزیس به طور معنی داری بیشتر از کنترل سالم به دست آمد و اختلاف سطح سرمی tnf-α و 12-il در افراد مبتلا به عفونت مایکوباکتریوم توبرکلوزیس و مایکوباکتریوم غیرتوبرکلوزیس نسبت به افراد کنترل سالم از نظر آماری معنی دار نبود.

نتیجه گیری: براساس نتایج به دست آمده در این مطالعه، تصور می شود افزایش مقادیر سطح سرمی اینترکولین -10 و اینترفرون گاما با پیشرفت بیماری مرتبط باشد و مقادیر سرمی اینترکولین -12 و tnf-α در بروز بیماری، تأثیر قابل توجهی نداشته باشد.