مقایسه میزان شیوع پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی ژن گیرنده مو (mu) در افراد معتاد و غیر معتاد

مقدمه: توجه به تحقیقات علمی جهت پیشگیری از ابتلا به مواد مخدر ضروری می باشد. مهم ترین محل اثر مواد مخدر بر مغز است و گیرنده ی مو (mu) یکی از محل های اولیه عملکرد این مواد محسوب می شود. در این مقاله شیوع پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی (single nucleotide polymorphism) ژن گیرنده مو در افراد معتاد با افراد غیر معتاد مقایسه شده است.

روش بررسی: در این مطالعه ی مورد - شاهدی، پلیمورفیسم تک نوکلئوتیدی a118g در اگزون 1 گیرنده مو (mu) در 47 فرد معتاد (27 نفر به تریاک، 18 نفر به هروئین و 2 نفر به هر دو نوع ماده مخدر) مراجعه کننده به مراکز ترک اعتیاد در شهرستان سیرجان و 30 فرد غیرمعتاد به وسیله استخراج dna از نمونه خون محیطی و انجام آزمایشات ملکولی  pcr-arms بررسی شد.

نتایج: میزان شیوع پلی مورفیسم (aa) در گروه شاهد 66.7% و در گروه مورد 68.1% در حالیکه شیوع پلی مورفیسم (ag) در گروه شاهد 30% و گروه مورد 27.7% بود. نهایتاً آزمایشات میزان شیوع (gg) را در گروه شاهد 3.3% و در گروه مورد 4.3% نشان دادند. مقایسات آماری عدم وجود رابطه معنادار بین دو متغییر را نشان داد.

نتیجه گیری: نتایج بیانگر آن است که رابطه ای بین ژنوتیپ aa,ag,gg گیرنده مو و اعتیاد به هروئین و تریاک در بیماران مورد مطالعه وجود ندارد .با توجه به آنکه ممکن است چند شکلی های قرار گرفته در مناطق دیگر بر پذیرش دارو اثر داشته باشند، لذا جهت بررسی بیشتر لازم است تمام اگزون های ژن رسپتور مو بررسی ژنتیکی شود. در ضمن به نظر می رسد در منطقه مورد مطالعه عوامل دیگری مانند عوامل محیطی نیز میتواند بر اعتیاد تاثیر داشته باشد.