بررسی اثربخشی آموزش رویکرد مبتنی بر صمیمیت زوجین باگاروزی بر افزایش بعد شناختی امید به زندگی زوجین دارای تعارض زناشویی توانبخشی و امور اجتماعی مجتمع بهزیستی شهر برازجان

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رویکرد مبتنی بر صمیمیت با گاروزی در افزایش بعد شناختی امید به زندگی زوجین دارای تعارض زناشویی مجتمع توانبخشی و امور اجتماعی شهر برازجان انجام شده است. این پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و از جهت روش جمع آوری اطلاعات در زمره مطالعات شبه آزمایشی، از نوع طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل محسوب می شود. جامعه آماری شامل تعداد 70 نفر زوج دارایز تعارض زناشویی که در نیمه اول سال 1395 به مجتمع توانبخشی و امور اجتماعی شهر برازجان مراجعه نموده اند. روش نمونه گیری بر اساس روش نمونه گیری تصادفی در دسترس صورت پذیرفت که تعداد 20 زوج (40 نفر) از بین افراد جامعه بر اساس نمره کسب شده از پرسشنامه تعارض زناشویی انتخاب شدند. برای بدست آوردن داده ها از پرسشنامه «امیدواری هرث (1991)» و تعارض زناشویی کانزاس و همکاران (1985) استفاده شد. جهت تحلیل فرضیه های پژوهش از روش های آماری تحلیل واریانس چندم تغیره و تحلیل کواریانس یک راهه استفاده گردید. نتایج تحلیل کواریانس یک طرفه نشان داد که از آن جایی که میانگین نمرات مولفه شناختی امید به زندگی در گروه آزمایش بیشتر از گروه کنترل است می توان نتیجه گرفت که زوجینی که از آموزش های مبتنی بر رویکرد صمیمیت زوجین باگاروزی استفاده کرده اند به نسبت گروه کنترل، از میانگین نمرات مولفه شناختی امید به زندگی بالاتری برخوردار هستند. بنابراین یافته های این پژوهش گویای اهمیت آموزش رویکرد مبتنی بر صمیمیت با گاروزی در افزایش مولفه شناختی امید به زندگی زوجین دارای تعارض زناشویی بود.