بررسی اثربخشی آموزش رویکرد مبتنی بر صمیمیت زوجین باگاروزی بر افزایش بعد عاطفی امید به زندگی زوجین دارای تعارض زناشویی توانبخشی و امور اجتماعی مجتمع بهزیستی شهر برازجان

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رویکرد مبتنی بر صمیمیت باگاروزی در افزایش بعد عاطفی امید به زندگی زوجین دارای تعارض زناشویی مجتمع توانبخشی و امور اجتماعی شهر برازجان انجام شده است. این پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و از جهت روش جمع آوری اطلاعات در زمره مطالعات شبه آزمایشی، از نوع طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل محسوب می شود. جامعه آماری شامل تعداد 70 نفر زوج دارای تعارض زناشویی که در نیمه اول سال 1395 به مجتمع توابخشی و امور اجتماعی شهر برازجان مراجعه نموده اند. روش نمونه گیری بر اساس روش نمونه گیری تصادفی در دسترس صورت پذیرفت که تعداد 20 زوج (40 نفر) از بین افراد جامعه بر اساس نمره کسب شده از پرسشنامه تعارض زناشویی انتخاب شدند. برای بدست آوردن داده ها از پرسشنامه «امیدواری هرث (1991)» و تعارض زناشویی کانزاس و همکاران (1985) استفاده شد. جهت تحلیل فرضیه های پژوهش از روش های آماری تحلیل واریانس چند متغیره و تحلیل کواریانس یک راهه استفاده گردید. نتایج تحلیل کواریانس یک طرفه نشان داد که از آن جایی که میانگین نمرات مولفه عاطفی امید به زندگی در گرو ه آزمایش بیشتر از گروه کنترل است می توان نتیجه گرفت که زوجینی که از آموزش های مبتنی بر رویکرد صمیمیت زوجین با گاروزی استفاده کرده اند به نسبت گروه کنترل، از میانگین نمرات مولفه عاطفی امید به زندگی بالاتری برخوردار هستند. بنابراین یافته های این پژوهش گویای اهمیت آموزش رویکرد مبتنی بر صممیت با گاروزی در افزایش مولفه عاطفی امید به زندگی زوجین دارای تعارض زناشویی بود.