گزاری از اجتماعی بودن و نبودن و شعر

این نوشتار تلاشی است برای تبیین تازه از رابطه ی شناخته شده ی ساحت ادبی هنری وجود انسان با ساحت اجتماعی زیست که با به کارگیری رویکرد تحلیلی به نحوه ی جامعه گرایی زیستی بشر در کل، و نحوه ی جامعه گرایی انسانِ شاعر ضمن گذاری از تاریخ ادبیات کلاسیک فارسی تا آن جا پیش می رود که ایجاد و پرورش بعد شعرآفرینی را بدون حضور مراحل و لوازم زیست اجتماعی بشر غیرممکن بداند و در سایه اثبات این رابطه ی الزامی، ادعای متجددان را نسبت به غفلت ورزیدن شاعران کلاسیک فارسی از واقعیت اجتماعی، بی وجه بشناساند و دلایل این سوگیری را معطوف به عدم شناخت صحیح و کاستی های اخلاقی ایشان نماید.