جایگاه مشارکت عمومی در مدیریت و عمران روستایی

مدیریت روستایی از ارکان اصلی و جدا نشدنی توسعه روستایی است، زیرا در نبود مدیریت سازماندهی شده در نواحی روستایی، برنامه های توسعه نیز با مشکلات بی شماری مواجه خواهد شد. یکی از مهم ترین عوامل رشد و توسعه اجتماعی- اقتصادی یک جامعه به ویژه در جوامع روستایی، نقش و حضور فعالانه مردم در کارها و فعالیت های مربوط به روستای خود است. بدون همیاری و مشارکت مردم، توسعه مفهومی نخواهد داشت، چرا که هر گامی که در راه رشد و توسعه برداشته می شود، باید با همراهی مردم انجام گیرد. مدیریت روستایی نیز از سالیان متمادی در روستاهای ایران وجود داشته و با اینکه در هر مقطعی از فعالیت خود با اسمی خوانده شده ولی مدیریت خود را اعمال کرده است. کدخدا، دهیار، همیار و ... گونه های مدیریت روستایی در ایران بوده اند و بدیهی است که روستا به لحاظ وجود مناسبات اجتماعی اقتصادی و پایبند بودن افراد به قوانین عرفی و مدنی نمی تواند از تشکیلات سازمان مدیریتی بی نیاز باشد. بطوری که در اغلب جوامع انسانی شکل سازمان مدیریتی متاثر از نظام اجتماعی حاکم بر آن جامعه است و به خصوص اگر جامعه زیر جامعه ای از جوامع فراتر باشد نقش آن جوامع فراتر نیز به مراتب تاثیر گذارتر خواهد بود. برای رسیدن به یک مدیریت عمران روستایی کار آمد نیاز به استفاده از ظرفیت جوامع محلی با اداره و کنترل دقیق و مکان بهره وری از منابع موجود می باشد. در مقطع جهانی شدن ارتباطات و تمرکز سرمایه ها عملکرد دقیق برنامه ریزی ها برای توسعه روستایی و نواحی محلی مقابله با خودکامگی و فردگرایی است. بنابراین مجموعه مدیریت باید به وسیله استراتژی های کارآمد قدرت عمل ابتکار در سازندگی و سیاست گذاری حساب شده همراه باشد. مدیریت جدید توسعه روستایی باید درک توسعه محلی بروز ابتکارها جمع گرایی و مشارکت را در دستور کار قرار دهد و قادر به تحلیل مشکلات اقتصادی اجتماعی و زیست محیطی فضاهای روستایی باشد.