مقایسه خودپایی و هیجان خواهی دانش آموزان دختر ورزشکار و غیرورزشکار در دوره دوم متوسطه شهر تبریز

علم روانشناسی شاخه ها و رشته های گوناگونی را به خود اختصاص داده است. روانشناسی ورزشی از جمله رشته های کاربردی علم روانشناسی است که تلاش می کند تا با استفاده از اصول روانشناسی، وضعیت ورزشکاران را به سطح مطلوب نزدیک کند. حس رقابت طلبی از سوی افراد، عنصر اصلی رقابت ورزشی در بین ورزشکاران است. مباحثی از قبیل بهداشت روانی، انگیزش ورزشی، خودپایی توانمندی شناختی از سازه های روانشناختی محسوب می شوند که هم در مدیریت ورزشی و هم در روانشناسی کاربرد دارد. هدف اصلی این مقاله مقایسه خودپایی و هیجان خواهی دانش آموزان دختر ورزشکار و غیرورزشکار در دوره دوم متوسطه شهر تبریز است. نمونه آماری پژوهش 380 نفر از ورزشکاران و غیرورزشکاران دانش آموزان یکی از نواحی پنجگانه استان در سال 1394 بودند که با روش نمونه گیری به صورت تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شده بودند. روش پژوهش از نوع علّی- مقایسه ای است، به طوری که ورزشکار و غیر ورزشکار بودن به عنوان متغیر مستقل در نظر گرفته شده است برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه خودپایی اشنای در و پرسشنامه هیجان خواهی زاکرمن استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان داد که بین ورزشکاران در خودپایی نسبت به غیر ورزشکاران 0.005 p< معنی داری وجود دارد. و بین ورزشکاران و غیر ورزشکاران در متغیر هیجان خواهی تفاوت سطح هیجان خواهی در افراد ورزشکاران نسبت به غیر ورزشکاران 0.005p< معنی داری وجود دارد.