میزان تغییر تأخیر زمانی شاخه حسی و حرکتی عصب میانی در مچ دست برحسب سن

مقدمه: با وجود اینکه  c.t.s(سندرم تونل کارپ) حجم وسیعی از مراجعین به درمانگاه الکترودیاگنوزیس در بخش طب فیزیکی و توانبخشی را تشکیل می دهد ولی تا کنون مطالعه وسیعی در مورد میزان نرمال و تغییرات بر حسب سن در پارمترهای تأخیر زمانی شاخه حسی و حرکتی عصب میانی در مچ دست صورت نپذیرفته است. این تحقیق بر اساس نتایج حاصل در 5 سال گذشته (83-1379) در بخش الکترودیاگنوزیس بیمارستان آموزشی شهید صدوقی یزد می باشد.

روش بررسی: در این مطالعه تعداد 1200 نفر از مراجعین به درمانگاه الکترودیاگنوزیس به علل دیگر و نیز افراد سالم جامعه به صورت تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. هر دو گروه فاقد بیماری سیستماتیک و دیابت، رادیکولوپاتی مهره های گردنی و نوروپاتی محیطی بوده و تست های بالینی tinel, phallen  منفی و از طرفی فاقد آتروفی در ناحیه تنار دست بودند و در دامنه سنی 80-10 سالگی قرار داشتند، پارامترهای تأخیر زمانی شاخه حسی و حرکتی عصب میانی دست در گروه سنی مورد مطالعه قرار گرفت.

نتایج: در این مطالعه میزان طبیعی تأخیر زمانی شاخه حرکتی عصب میانی دست با احتساب دو انحراف معیار از 2.5 تا 4.2 میلی ثانیه با میانگین 3.3 میلی ثانیه به دست آمد که البته این میزان بر حسب سن افزایش می یابد و از دهه پنجم به بعد افزایش شدیدتر است و به میزان کمی بیش از0.1 میلی ثانیه در هر دهه افزایش می یابد و از طریق فرمول: 0.0025age± (dml) 8cm=3.30+age 50/75 distal motor latency: برای سنین مختلف قابل محاسبه می باشد.

نتیجه گیری: در نظر گرفتن فاکتور سن در گزارشات الکترودیاگنوزیس و مطالعه بیماران مشکوک به وجود cst (سندرم تونل کارپ) از اهمیت ویژه ای برخوردار است و از این پس مقایسه تأخیر زمانی شاخه حسی و حرکتی عصب میانی دست در افراد مراجعه کننده به مراکز الکترودیاگنوزیس بر اساس سن و در نظر گرفتن افزایش این پارامترها بر حسب سن و فرمول های ارایه شده انجام می گیرد.